Aleksander, na szczęście lub też nieszczęście, zabrał Blaise'a na przód wozu i dopiero po długim pocałunku odpalił silnik. a oczywiście lusterko nastawił tak, bym dokładnie widziała jak się migdalą.
po tej przemowie zaprowadził go na dziedziniec, Anonimowiec ukrył się na galeryjkach wokół. naprawdę musiał mieć wrażliwy wzrok.
stałem jak ten idiota sobie zażyczył, prosto, ręce splecione za plecami. na baczność, w pełnym słońcu. już teraz było mi gorąco. a woda za pół godziny. Ignis odpuściła pierwszy kwadrans, chyba po to, żebym się przyzwyczaił do temperatury. ale jest rano, a będzie jeszcze gorzej. zapowiadało się, że mam tak sterczeć do południa.
zajebiście, po prostu zajebiście.
zobaczyłem Igni. sukienka bez ramiączek, do połowy ud. czarna, prosta.
- och skaarbiee - przytuliła się. - jesteś słodki wiesz ? - krążyła wokół mnie. - posąg, chłodny posąg. - pocałowała mnie w szyję. zaczęła krążąc poruszać po mnie swoją dłonią. głaskała brzuch, ale na krótko. potem zjechała do początków początku podbrzusza. ^ Igni ja cię proszę ^ usłyszałem w głowie świdrujący głos tego cholernego kreta. ^ zero telepatii. widzę, jak rozszerzają ci się źrenice.^ pouczył mnie. - nic mi nie zrobisz ? nic nie powiesz ? jaka szkoda, a ja chciałam dać ci buzi. - och cholera jasna, Ignis mająca ochotę na pocałunek. - albo wiesz co ? - pogładziła moje usta swoimi. - najchętniej bym się chciała przymilić na całego, ale nie da się. - potarła o mnie policzkiem. - nie możesz drgnąć, choćby o milimetr. - pogładziła mnie po policzku. - posąg. mój posąg. mogę ci śpiewać, głaskać cię a nic nie możesz odpowiedzieć. czyż to nie jest ironia losu ? - jak ja ci odpowiem jak tylko miną te trzy godziny. zazgrzytałem zębami w myśli. - ale pyszna w skutkach, mogę cię podgryzać. - stwierdziła i delikatnie zrobiła tak z moim uchem. przyjemne uczucie. - no, otwórz usta, pora na tą twoją wodę. - zrobiłem to co chciała. poczułem jak powoli wlewa mi ciecz do ust. odrobina poleciała na szyję. - to nic, zaraz wyschnie. - pogłaskała mnie po głowie jak małe dziecko. - ale wiesz, fajnie jest tak z tobą sobie pogadać. - coś usłyszała. - muszę iść. pocałowała mnie w policzek i zniknęła.
czas dłużył mi się jak cholera, miałem wrażenie że zaraz spłonę od tego cholernego słońca.
Ignis znowu wróciła na dziedziniec. - Draco słońce - uśmiechnęła się. - mógłbyś już mu zakończyć karę. zrozumiał. - zwróciła się do galeryjek. - z mojego poręczenia. będzie grzeczny na treningach, ale on niedługo zemdleje. - Anonimowiec wyszedł bliżej barierek. - no weź.
- dobra Malfoy, ustałeś na własnych siłach dwie godziny. starczy ci. tą godzinę psiakrew ci odpuszczę. - zwolnił mnie. - teraz możesz się jej odpłacić. masz kwadrans. znowu zniknął.
Igni nawet nie zdążyła odwrócić głowy. sam ją okręciłem i pocałowałem. należało się jej, za to co robiła, jak i za to, że mnie uwolniła.
Igni nie protestowała, uległa i prosiła o pieszczotki pomimo, że sama dawała mi przyjemność.
skończyło się to jego piekło.
- no już słońce. idziemy. - zabrałam go na salę. - pora na trening. - przytuliłam go, ledwo utrzymywał równowagę. - och skarbie - dotknęłam jego policzka, wychłodziłam go. - lepiej Draci ?
reszta tego cudownego czasu minęła mi we Dworze, pod czułym okiem Dracona, który pilnował, żeby plecy nie dostały takiego ciosu ponownie. ale Lucjusz nie pił.
chwilowo.
Kastiel zapewnił mnie, że dostanę bardzo dobry prezent na urodziny w ramach rekompensaty za to, że na wokal wkroczył ponownie Lysander.
ale nie przeszkadzało mi to, nawet dobrze, nie musiałam tak wyjeżdżać i go ranić.
Draco zabrał mnie na Kings' Cross. witamy ponowny rok szkolny. ostatni, najważniejszy.
chciało mi się rzygać i nie dlatego, że nie lubiłam gei, tylko dlatego, że Dean i Micheala nawet Tellus i Dorian całowali się bo okazywali sobie uczucie i ich pocałunki były szczere a ci tu robili to na pokaz.
zawiózł nas na lotnisko i ku mojemu rozczarowaniu usiadł niedaleko mnie i Draco. oczywiście nieodłącznie z Blaisem.
- Draco - oparłam się o Ślizgona, który patrzył za okno kiedy już lecieliśmy. - napatrz się.
- przecież mogłabyś samodzielnie polecieć.
- do twojego domu owszem, tam trafię w kilka godzin. ale tu miałabym jednak dystans do Włoch. mogę latać tylko w nocy, żeby nikt nie widział. a podróż zajęłaby do rana. a to jest już za duże ryzyko. - wytłumaczyłam mu - a poza tym, co to za lot jak nie mam twojego towarzystwa.
- gołąbeczki - uciął Aleksander - ty - zwrócił się do Draco - żeby nie było wątpliwości, jesteś kamerdynerem Ignis, a że Rada chce waszą dwójkę podszkolić w tańcu to inna sprawa.
- stul dziób Aleksander. - uciszyłam wampira. - a ciebie widzę zdegradowali. - uśmiechnęłam się a Draco delikatnie naznaczył swoje zadowolenie. - za co ? za sprowadzanie kłopotów na opinię Rady ?
- aż mnie dziwi czemu ciebie za to nie zniżyli.
- bo ja jednak coś robię DLA Rady, wybijam szkodniki. chociaż czekaj - spojrzałam przymrużonymi oczami na twarz Aleksandra - widzę tu jednego.
Blaise się oburzył. - odczep się, co ?
- ostrzegałam cię. - uniosłam ręce. - najwyżej też się poparzysz.
- zobaczymy. wysyczał i został wielce czule objęty przez wampira. się dobrały dwie pijawki.
- Ignis nie trać nerwów. - popatrzyłam w oczy Draco. - idę o zakład, że w Mieście nic się nie stanie.
- to już z góry ci mówię, że przegrałeś. - położyłam głowę na jego ramieniu. - mamy jeszcze kilka godzin lotu, tak więc dobranoc.
- nie śpij. spałaś całą drogę w pociągu.
- wiem i co z tego ? - on tylko pokazał mi szachy. - rzygam nimi. pograj z - po co odwracałam wzrok !? od razu zacisnęłam powieki. Blaise pozbywał się okrycia Aleksandra. - Draco, masz może lek na ślepotę ?
- zapraszamy Ignis. - rzucił krótko wampir. - miejsca starczy.
- to ja może wylecę sama. na tej wysokości nikt mnie nie zobaczy.
- zostawisz mnie ?
- chodź. - zabrałam go do innej części pokładu. cisza, spokój, drzwiami odgrodziliśmy się od tamtego chorego przedstawienia. - moje oczy umarły.
- proszę. - podał mi wodę i przetarł mi nią twarz. - działa ?
- sekundę - popatrzyłam mu w oczy. - trochę lepiej, ale nadal nie idealnie. - z tamtej części słychać było wyraźny jęk. - nie no kurwa za co !? czemu jak ktoś musi trafić do psychiatryka z tą cholerną dwójką, zawsze to MI się trafia oferta all inclusive !?
- siedzimy w tym razem. - podkreślił niechętnie Draco. - aha, ojciec prosił żeby ci przekazać podziękowania. powoli wraca do siebie.
- jeśli mojemu ojcu znowu coś nie odwali to wróci. - wymamrotałam. - kocham tatę Draco, ale tego nie mogłam zrozumieć.
- więc zapomnij.
wyciszyłam pokój tamtej parki od siedmiu boleści. - to mi pomóż.
on tylko się uśmiechnął i mnie pocałował.
ktoś zaczął walić w drzwi.
- czego ? warknęłam.
- powoli dolatujemy, radzę usiąść. rzucił zimno Aleksander.
- zajebiście. odetchnęłam i razem z Draco usiedliśmy na podłodze. lądowanie do najprzyjemniejszych nie należało, ale Mistrzostwo Powietrza było bardzo przydatne i praktyczne w zastosowaniu.
- szykuj się na ciepły, słoneczny klimat, oraz dobrą kuchnię i warunki. Rada dba o swoich gości. szepnęłam do Dracona kiedy już wyszliśmy z puszki na skrzydłach i przesiedliśmy się, ku mojemu zaskoczeniu, do powozu konnego.
- Ignis, to też jest normalne ?
- ja jechałam autem, ale jak widać, arystokratów dowożą inaczej. - zaśmiałam się i zostałam pacnięta w nos. Draco od razu rozwiązał krawat. - za gorąco ?
- i tak go wcześniej czy później rozwiążesz.
- raczej później niż wcześniej. zawiąż go. dla Rady. - pfuffnął i z powrotem go założył. - no, a teraz skarbie - wskazałam mu za okno. pojawiało się Miasto. - ślicznie tu, nie ?
zdziwił się, ale kiedy przyszło wysiadać w 40 stopniowym upale odechciało mu się pobytu tu, to było widać.
a mi wręcz przeciwnie. było ciepło, a ja pal sześć że w czarnym, pod Płaszczem Maga.
Dracon zresztą też był tak ubrany.
- Ignis. - naczelnik mnie przytulił. - Draconie. witamy wśród Rady.
- cała przyjemność po mojej stronie proszę pana. przywitał się dość chłodno.
- na cóż, Ignis zaprowadź go na górę, wasze bagaże już czekają w pokojach, a i oddaj go na odprawę do Blaise'a, on mu wyjaśni co i jak.
- oczywiście. - skinęłam głową i weszliśmy do środka. - a mogę zapytać, o której godzinie kolacja ?
- tak jak zawsze, za jakąś godzinę. - skinęłam głową. - aha, zaszły pewne zmiany. Aleksander mieszka w skrzydle przeznaczonym dla służby, co jest ściśle powiązane z jego przewinieniami. a to oznacza że komanta obok twojej jest przeznaczona dla twojego gościa.
- jeśli mogę spytać przyjacielu, co takiego zrobił Aleksander, oprócz wiadomych mi spraw.
- handlował na czarno z kilkoma osobami. żonglerka zleceniami. oczywiście wykryliśmy to i w krótkim czasie uniemożliwiliśmy. oprócz tego stał się bezczelny oraz okrutny dla służby. teraz jest spokojniejszy i nadzorowany. poza tym sądzę, że w twojej obecności nie zrobi nic złego.
- to już się okaże. - odpowiedziałam spokojnie. - tak więc, do zobaczenia za godzinę na kolacji. skinęłam głową i zabrałam Dracona na górę.
- tu mieszkam ja - pokazałam mu mój pokój a zaraz w ścianie drzwi - a tam ty.
- chyba mieszkamy. - podkreślił - to co z tą odpra
- Draco. - Blaise pojawił się i wskazał mu drzwi jego pokoju. - odprawa.
poszedłem za Blaisem a on wyciszył pokój.
- po pierwsze, jesteś kamerdynerem u Ignis, Rada wymaga byś przy nich nie okazywał jej uczuć a zwracał się do niej po staremu czyli per"Księżniczko". oczywiście spełniasz jej życzenia typu "podaj" "przynieś" et cetera.- pokiwałem głową. - poza tym masz spełniać przysługi dla Rady.
- jasne.
- co do innych rzeczy, - ciągnął - uprzedziłem ich, że nie jesteś do, jak to ujęli, "pożyczania". mają pojęcie jak Ignis jest mocna i wiedzą, że jak się o to wkurzy mogą im głowy razem z koronami pospadać. - zaśmiał się na myśl o masakrze - co do obowiązków, jesteś przy robieniu posiłków, budzisz Ignis, sprowadzasz ją na posiłki, no i jesteś na jej zachcianki. co się tyczy stroju to Rada narzuca na ciebie gajer, ale to chyba jasne i oczywiste ?
- jasne.
- ponadto oczywiście Rada uparła się, żeby ciebie i Ignis przetrenować w tańcach, bo - zaśmiał się cicho - widzą w was swoich następców.
zdziwiło mnie ostatnie zdanie. widzą w nas swoich następców ...
- i tyle. zaraz masz być na dole. rzucił i zniknął.
wyszedłem z pokoju.
słyszałam całą ich rozmowę.
no i co ? miałam farta. oczywiście, niepisaną zasadą, o której Blaise nie raczył wspomnieć, było to, że mogłam go zwolnić z pewnych obowiązków na rzecz spełniania moich zachcianek.
- a - zatrzymałam go kiedy był przy drzwiach. - gdzie się wybierasz ?
- na dół.
- a kto mnie pocałuje ? - uśmiechnął się, cofnął zamykając drzwi i usiadł obok mnie. - nie myśl sobie, że będę się tobą wyręczać. moją jedyną zachcianką będą pocałunki.
- wierzę. - zapewnił mnie i krótko, ale zawsze, mnie pocałował. - muszę iść.
- idź, idź. ja sobie odpocznę. - znowu był przy drzwiach - a i zapytaj naczelnika kiedy chce zacząć treningi. proszę.
- oczywiście Księżniczko. stwierdził dość żartem, ale zbiegł na dół wyklinając zarówno temperaturę jak i dress code narzucony przez Radę.
na szczęście mi nic nie narzucali. chyba domyślili się, że prędzej czy później chodziłabym jakby mi się podobało. ale Draco miał pecha, nie zazdrościłam mu tego, acz z drugiej strony ładnie mu było tak jak się ubierał. oficjalnie.
po jakimś czasie zeszłam na dół. z szafy, jako osłonę na ramiona zgarnęłam pelerynę Rady i narzuciłam ją na ramiona. wybrałam wersję zimową, czyli podbijaną na kołnierzu futrem, bodajże, norek.
widziałam krzątających się młodszych którzy rozkładali talerze, a Draco w kuchni, robił chyba jakieś ciasto, bo podwinięte rękawy i mąka na dłoniach na to wskazywały.
popatrzył się na chwilę w górę, jednak główna kucharka puknęła go drewnianą łyżką po głowie, ale zwróciła wzrok w moją stronę i skinęła głową. zniknęła a po chwili stała obok mnie.
- Ignis Riddle, cała przyjemność po mojej stronie. - zaczęła życzliwym, lekko schrypniętym głosem. - nazywam się Greta, jestem tu główną kucharką.
- miło mi panią poznać. - uśmiechnęłam się i podałam jej rękę. przyjęła ją niepewnie ale uścisnęła równie serdecznie jak wyglądała. przypominała trochę Molly Weasley, chociaż nigdy z tą rodziną nie mieszkałam, oprócz chwili na Mistrzostwach Świata, to z opowieści Harry'ego, Greta była bardzo do niej podobna, jednak nie była ruda. - wyczuwam słodkości na kolacji. co to takiego ?
- to będzie biszkopt z kremem malinowym.
- na pewno wyjdzie pyszny. uśmiechnęłam się i przeszłam na dziedziniec.
słyszałam muzykę i widziałam nieudolne próby Aleksandra by nauczyć Zabiniego tańczyć.
- skarbie - zaczął z lekkim grymasem kiedy to, chyba po raz enty, Blaise nadepnął mu na stopę. - może ty po prostu nie umiesz tańczyć.
- nauczę się. musisz iść ze mną na ten bankiet. wypada w połowie sierpnia, nauczę się.
- nie w tych butach. - lamentował wampir. - Ignis, naucz go tańczyć. mi już stopy puchną.
- twój chłopak to twój problem nauczyć go tańca. - wzruszyłam ramionami. - a Blaise, mówisz kiedy ten bankiet ?
- w połowie sierpnia, konkretniej w nocy z 15 na 16.
- pysznie. - zatarłam ręce. - wolisz obserwować i potem powtarzać, czy od razu próbować ?
- obserwować. stwierdził Zabini.
- masz metodę - rzuciłam do białoskórego wampira. - najpierw mu pokaż.
- ale ja prowadzę, nie znam kroków na tą drugą stronę.
- czego go próbujesz nauczyć ?
- walca.
- którego ?
- wiedeńskiego.
- no i zajebiście. - stanęłam przodem do byłego pałkarza. - patrz. - Aleksander chciał mnie zabrać do ramy ale mu się wyrwałam. - sama go nauczę, skoro ty nie potrafisz. - syknęłam. - patrz. - pokazałam mu powoli podstawy. - daj ręce - wzięłam jego dłonie - i idziemy - powoli go poprowadziłam. patrzył w stopy ale łapał. - zgaduję, że kazałeś mu patrzeć sobie w oczy. - zganiłam Aleksandra. - najpierw niech patrzy na kroki. a potem jak już się nauczy to niech patrzy gdzie ci się żywnie podoba.
zostawiłam ich tam i przeszłam na schody przed zamkiem.
- piękny wieczór. - usłyszałam Tellusa. - nie rzucaj mi się na szyję. jestem tu przejściowo. wracam do Laurilela.
- a co z Dorianem ?
- jedzie ze mną. starsi się zgodzili.
- no to gratulacje. - przytuliłam go. - ale napisz kiedyś.
- napiszę Ignis, spokojnie. - zapewnił mnie i odwzajemnił uścisk. pojawił się Dorian z walizkami. - na mnie już czas. do zobaczenia !
- do zobaczenia elfie terapeuto. pożegnałam go lekko przybita.
jednak co to za dzień bez niespodzianki, zostawił mi kartkę z kilkoma nazwiskami. cele. cały Tellus, nie zostawi mnie bez roboty. z dopiskiem "możesz się wyżyć"
czemu by nie skorzystać, prawda ?
wyczułam już końcówkę gotowania w kuchni i wróciłam do pałacu.
Draco przyniósł ciasto i postawił je na środku stołu.
- i co ?
- trening od jutra rana. a z kamerdynerem to podpucha. owszem, mam spełniać twoje zachcianki i od czasu do czasu przysługi dla Rady. ale nie mam żadnych obowiązków z pomaganiem w zamku. - szepnął mi na ucho. - Księżniczko.
- zrobisz mi tą przyjemność i usiądziesz obok mnie ?
- z wielką chęcią. uśmiechnął się i zajął miejsce.
Rada zeszła się i zaczęła się kolacja. Draco, jak na kamerdynera od zachcianek przystało, karmił mnie jedzeniem oraz zrobionym przez siebie ciastem. było pyszne, ale wiedziałam, że ma smykałkę do gotowania.
Rada już skończyła jedzenie i rozmowy.
- Draco - spojrzałam mu w oczy. - ja idę na górę. jeśli chcesz chodź ze mną.
przeszłam do siebie a Ślizgon tuż za mną pojawił się przy moich drzwiach. - Ignis - popatrzył na mnie. - mamy wieczór.
- Amerykę odkryłeś. rzuciłam prześmiewczo.
- co chcesz robić ?
- szczerze ? - spojrzałam na niego. - mam pytanie. jesteś zmęczony ?
- nie.
- to zmieniaj ubrania na lżejsze. pokażę ci Miasto, którego nie da ci poznać Rada.
- to znaczy ?
- nie gadaj tylko się przebieraj. tam gdzie chcę cię zabrać obcy nie z Miasta w garniturach są zwykle pozbawiani w najlepszym wypadku tylko kasy.
Draco błyskawicznie zrzucił marynarkę i poszedł do siebie. ale geniusz nie zamknął drzwi, widziałam jego plecy.
- nieładnie podglądać Księżniczko.
- mi wolno. - odpowiedziałam ze śmiechem. - no, gotowy ? - przytulił mnie. - mhmm - odetchnęłam. - no, to idziemy.
- a ty ? - popatrzył na mnie i widział gorset i spodnie ze skóry. - no tak.
- a co myślałeś ? - zabrałam go na zewnątrz. - chodź.
wyszliśmy z zamku i od razu walnęło nas chłodne powietrze.
- Ignis ale gdzie idziemy ?
- zobaczysz - przeprowadziłam go w kilka tutejszych zaułków i podeszliśmy pod "Ukąszenie" - proszę bardzo. oto tutejsze "Ukąszenie". trzymaj się mnie. - objął mnie - no chodź. wpuszczą nas bez kolejki.
- tutaj też znasz właściciela ? spytał Draco kąśliwie.
- nie tu jeszcze nie zdążyłam poznać. - odgryzłam się i nas przepuścili. - a teraz pozwolisz, że zajmę miejsce przy barze. tobie radzę zrobić to samo. - dosiadł się obok mnie. - krwawą Mary.
- dla niego też ?
- nie, tylko dla mnie. - odpowiedziałam na pytanie barmana i dostałam kieliszek z krwią. - no co ? zabijać mi się dzisiaj nie chce.
- nie chce ci się zabijać ? - zdziwił się nad colą. nigdy jej chyba nie próbował. - co tu jest nie tak ?
- spróbuj. - namówiłam go i skosztował napoju. - jak smakuje ?
- dziwny. - stwierdził patrząc na bąbelki w szklance. - ale wypiję do końca.
- nie musisz. - zapewniłam go. - ja sama dawno nie piłam chemii, jeśli ci nie posmakuje mogę "wyzerować".
Draco nie odpowiedział, wypił duszkiem resztę coli i zabrał mnie na parkiet.
od razu mnie praktycznie w siebie wtulił. a ja rozkoszowałam się jego perfumami i obecnością. a to, że tańczył genialnie to już sprawa kompletnie inna.
obrócił mnie do siebie plecami a ja odwracając się z powrotem pogładziłam go po karku z lekkim uśmiechem. znowu mnie do siebie przyciągnął. - Ignis.
- o co chodzi ? - kątem oka rzuciłam spojrzenie na drzwi. wspięłam się na palce. - nie ruszaj się słonko. - przechyliłam się do tyłu. widziałam jego zaskoczenie w oczach kiedy popatrzył na moją sylwetkę. wyjęłam z buta nóż i wróciłam do pozycji stojącej. - ile dajesz, że jeden nóż załatwi całą trójkę ? szepnęłam mu na ucho.
- pocałunek. bez koszuli. odszepnął.
nawet wampir w takim tłumie i w tak hałaśliwej imprezie nie wychwyciłby naszych głosów. nie podejrzewali też, że mam broń.
- przyjmuję skarbie. - popatrzyłam mu w oczy. - kiedy ?
- tu i teraz. podbił wysoko.
- wchodzę. - odpowiedziałam. - obróć mnie. nóż wyleci i nikogo nie porani, nikt też go nie zauważy.
- dobrze skarbie. - wykonał szybki obrót a ja precyzyjnie rzuciłam. padli od razu, cała trójka. a nóż wrócił do mnie - ładny rzut. po co ?
- cele od Tellusa. ostatni. - spojrzałam na Dracona przymilnie. - sam się jej pozbędziesz, czy mam ci z tym pomóc, co ?
Ślizgon bardzo powoli, w rytmie muzyki pozbył się okrycia. ach i to jest to.
fakt faktem, wielu chłopaków było tu w ten sposób rozebranych, ale mnie obchodził tylko tors Dracona.
- Ignis. - sama się do niego przykleiłam. był mój. - nie zadrap mnie.
- cicho. - odebrałam mu głos - pocałuj.
zawiózł nas na lotnisko i ku mojemu rozczarowaniu usiadł niedaleko mnie i Draco. oczywiście nieodłącznie z Blaisem.
- Draco - oparłam się o Ślizgona, który patrzył za okno kiedy już lecieliśmy. - napatrz się.
- przecież mogłabyś samodzielnie polecieć.
- do twojego domu owszem, tam trafię w kilka godzin. ale tu miałabym jednak dystans do Włoch. mogę latać tylko w nocy, żeby nikt nie widział. a podróż zajęłaby do rana. a to jest już za duże ryzyko. - wytłumaczyłam mu - a poza tym, co to za lot jak nie mam twojego towarzystwa.
- gołąbeczki - uciął Aleksander - ty - zwrócił się do Draco - żeby nie było wątpliwości, jesteś kamerdynerem Ignis, a że Rada chce waszą dwójkę podszkolić w tańcu to inna sprawa.
- stul dziób Aleksander. - uciszyłam wampira. - a ciebie widzę zdegradowali. - uśmiechnęłam się a Draco delikatnie naznaczył swoje zadowolenie. - za co ? za sprowadzanie kłopotów na opinię Rady ?
- aż mnie dziwi czemu ciebie za to nie zniżyli.
- bo ja jednak coś robię DLA Rady, wybijam szkodniki. chociaż czekaj - spojrzałam przymrużonymi oczami na twarz Aleksandra - widzę tu jednego.
Blaise się oburzył. - odczep się, co ?
- ostrzegałam cię. - uniosłam ręce. - najwyżej też się poparzysz.
- zobaczymy. wysyczał i został wielce czule objęty przez wampira. się dobrały dwie pijawki.
- Ignis nie trać nerwów. - popatrzyłam w oczy Draco. - idę o zakład, że w Mieście nic się nie stanie.
- to już z góry ci mówię, że przegrałeś. - położyłam głowę na jego ramieniu. - mamy jeszcze kilka godzin lotu, tak więc dobranoc.
- nie śpij. spałaś całą drogę w pociągu.
- wiem i co z tego ? - on tylko pokazał mi szachy. - rzygam nimi. pograj z - po co odwracałam wzrok !? od razu zacisnęłam powieki. Blaise pozbywał się okrycia Aleksandra. - Draco, masz może lek na ślepotę ?
- zapraszamy Ignis. - rzucił krótko wampir. - miejsca starczy.
- to ja może wylecę sama. na tej wysokości nikt mnie nie zobaczy.
- zostawisz mnie ?
- chodź. - zabrałam go do innej części pokładu. cisza, spokój, drzwiami odgrodziliśmy się od tamtego chorego przedstawienia. - moje oczy umarły.
- proszę. - podał mi wodę i przetarł mi nią twarz. - działa ?
- sekundę - popatrzyłam mu w oczy. - trochę lepiej, ale nadal nie idealnie. - z tamtej części słychać było wyraźny jęk. - nie no kurwa za co !? czemu jak ktoś musi trafić do psychiatryka z tą cholerną dwójką, zawsze to MI się trafia oferta all inclusive !?
- siedzimy w tym razem. - podkreślił niechętnie Draco. - aha, ojciec prosił żeby ci przekazać podziękowania. powoli wraca do siebie.
- jeśli mojemu ojcu znowu coś nie odwali to wróci. - wymamrotałam. - kocham tatę Draco, ale tego nie mogłam zrozumieć.
- więc zapomnij.
wyciszyłam pokój tamtej parki od siedmiu boleści. - to mi pomóż.
on tylko się uśmiechnął i mnie pocałował.
ktoś zaczął walić w drzwi.
- czego ? warknęłam.
- powoli dolatujemy, radzę usiąść. rzucił zimno Aleksander.
- zajebiście. odetchnęłam i razem z Draco usiedliśmy na podłodze. lądowanie do najprzyjemniejszych nie należało, ale Mistrzostwo Powietrza było bardzo przydatne i praktyczne w zastosowaniu.
- szykuj się na ciepły, słoneczny klimat, oraz dobrą kuchnię i warunki. Rada dba o swoich gości. szepnęłam do Dracona kiedy już wyszliśmy z puszki na skrzydłach i przesiedliśmy się, ku mojemu zaskoczeniu, do powozu konnego.
- Ignis, to też jest normalne ?
- ja jechałam autem, ale jak widać, arystokratów dowożą inaczej. - zaśmiałam się i zostałam pacnięta w nos. Draco od razu rozwiązał krawat. - za gorąco ?
- i tak go wcześniej czy później rozwiążesz.
- raczej później niż wcześniej. zawiąż go. dla Rady. - pfuffnął i z powrotem go założył. - no, a teraz skarbie - wskazałam mu za okno. pojawiało się Miasto. - ślicznie tu, nie ?
zdziwił się, ale kiedy przyszło wysiadać w 40 stopniowym upale odechciało mu się pobytu tu, to było widać.
a mi wręcz przeciwnie. było ciepło, a ja pal sześć że w czarnym, pod Płaszczem Maga.
Dracon zresztą też był tak ubrany.
- Ignis. - naczelnik mnie przytulił. - Draconie. witamy wśród Rady.
- cała przyjemność po mojej stronie proszę pana. przywitał się dość chłodno.
- na cóż, Ignis zaprowadź go na górę, wasze bagaże już czekają w pokojach, a i oddaj go na odprawę do Blaise'a, on mu wyjaśni co i jak.
- oczywiście. - skinęłam głową i weszliśmy do środka. - a mogę zapytać, o której godzinie kolacja ?
- tak jak zawsze, za jakąś godzinę. - skinęłam głową. - aha, zaszły pewne zmiany. Aleksander mieszka w skrzydle przeznaczonym dla służby, co jest ściśle powiązane z jego przewinieniami. a to oznacza że komanta obok twojej jest przeznaczona dla twojego gościa.
- jeśli mogę spytać przyjacielu, co takiego zrobił Aleksander, oprócz wiadomych mi spraw.
- handlował na czarno z kilkoma osobami. żonglerka zleceniami. oczywiście wykryliśmy to i w krótkim czasie uniemożliwiliśmy. oprócz tego stał się bezczelny oraz okrutny dla służby. teraz jest spokojniejszy i nadzorowany. poza tym sądzę, że w twojej obecności nie zrobi nic złego.
- to już się okaże. - odpowiedziałam spokojnie. - tak więc, do zobaczenia za godzinę na kolacji. skinęłam głową i zabrałam Dracona na górę.
- tu mieszkam ja - pokazałam mu mój pokój a zaraz w ścianie drzwi - a tam ty.
- chyba mieszkamy. - podkreślił - to co z tą odpra
- Draco. - Blaise pojawił się i wskazał mu drzwi jego pokoju. - odprawa.
* Draco *
poszedłem za Blaisem a on wyciszył pokój.
- po pierwsze, jesteś kamerdynerem u Ignis, Rada wymaga byś przy nich nie okazywał jej uczuć a zwracał się do niej po staremu czyli per"Księżniczko". oczywiście spełniasz jej życzenia typu "podaj" "przynieś" et cetera.- pokiwałem głową. - poza tym masz spełniać przysługi dla Rady.
- jasne.
- co do innych rzeczy, - ciągnął - uprzedziłem ich, że nie jesteś do, jak to ujęli, "pożyczania". mają pojęcie jak Ignis jest mocna i wiedzą, że jak się o to wkurzy mogą im głowy razem z koronami pospadać. - zaśmiał się na myśl o masakrze - co do obowiązków, jesteś przy robieniu posiłków, budzisz Ignis, sprowadzasz ją na posiłki, no i jesteś na jej zachcianki. co się tyczy stroju to Rada narzuca na ciebie gajer, ale to chyba jasne i oczywiste ?
- jasne.
- ponadto oczywiście Rada uparła się, żeby ciebie i Ignis przetrenować w tańcach, bo - zaśmiał się cicho - widzą w was swoich następców.
zdziwiło mnie ostatnie zdanie. widzą w nas swoich następców ...
- i tyle. zaraz masz być na dole. rzucił i zniknął.
wyszedłem z pokoju.
* Ignis *
słyszałam całą ich rozmowę.
no i co ? miałam farta. oczywiście, niepisaną zasadą, o której Blaise nie raczył wspomnieć, było to, że mogłam go zwolnić z pewnych obowiązków na rzecz spełniania moich zachcianek.
- a - zatrzymałam go kiedy był przy drzwiach. - gdzie się wybierasz ?
- na dół.
- a kto mnie pocałuje ? - uśmiechnął się, cofnął zamykając drzwi i usiadł obok mnie. - nie myśl sobie, że będę się tobą wyręczać. moją jedyną zachcianką będą pocałunki.
- wierzę. - zapewnił mnie i krótko, ale zawsze, mnie pocałował. - muszę iść.
- idź, idź. ja sobie odpocznę. - znowu był przy drzwiach - a i zapytaj naczelnika kiedy chce zacząć treningi. proszę.
- oczywiście Księżniczko. stwierdził dość żartem, ale zbiegł na dół wyklinając zarówno temperaturę jak i dress code narzucony przez Radę.
na szczęście mi nic nie narzucali. chyba domyślili się, że prędzej czy później chodziłabym jakby mi się podobało. ale Draco miał pecha, nie zazdrościłam mu tego, acz z drugiej strony ładnie mu było tak jak się ubierał. oficjalnie.
po jakimś czasie zeszłam na dół. z szafy, jako osłonę na ramiona zgarnęłam pelerynę Rady i narzuciłam ją na ramiona. wybrałam wersję zimową, czyli podbijaną na kołnierzu futrem, bodajże, norek.
widziałam krzątających się młodszych którzy rozkładali talerze, a Draco w kuchni, robił chyba jakieś ciasto, bo podwinięte rękawy i mąka na dłoniach na to wskazywały.
popatrzył się na chwilę w górę, jednak główna kucharka puknęła go drewnianą łyżką po głowie, ale zwróciła wzrok w moją stronę i skinęła głową. zniknęła a po chwili stała obok mnie.
- Ignis Riddle, cała przyjemność po mojej stronie. - zaczęła życzliwym, lekko schrypniętym głosem. - nazywam się Greta, jestem tu główną kucharką.
- miło mi panią poznać. - uśmiechnęłam się i podałam jej rękę. przyjęła ją niepewnie ale uścisnęła równie serdecznie jak wyglądała. przypominała trochę Molly Weasley, chociaż nigdy z tą rodziną nie mieszkałam, oprócz chwili na Mistrzostwach Świata, to z opowieści Harry'ego, Greta była bardzo do niej podobna, jednak nie była ruda. - wyczuwam słodkości na kolacji. co to takiego ?
- to będzie biszkopt z kremem malinowym.
- na pewno wyjdzie pyszny. uśmiechnęłam się i przeszłam na dziedziniec.
słyszałam muzykę i widziałam nieudolne próby Aleksandra by nauczyć Zabiniego tańczyć.
- skarbie - zaczął z lekkim grymasem kiedy to, chyba po raz enty, Blaise nadepnął mu na stopę. - może ty po prostu nie umiesz tańczyć.
- nauczę się. musisz iść ze mną na ten bankiet. wypada w połowie sierpnia, nauczę się.
- nie w tych butach. - lamentował wampir. - Ignis, naucz go tańczyć. mi już stopy puchną.
- twój chłopak to twój problem nauczyć go tańca. - wzruszyłam ramionami. - a Blaise, mówisz kiedy ten bankiet ?
- w połowie sierpnia, konkretniej w nocy z 15 na 16.
- pysznie. - zatarłam ręce. - wolisz obserwować i potem powtarzać, czy od razu próbować ?
- obserwować. stwierdził Zabini.
- masz metodę - rzuciłam do białoskórego wampira. - najpierw mu pokaż.
- ale ja prowadzę, nie znam kroków na tą drugą stronę.
- czego go próbujesz nauczyć ?
- walca.
- którego ?
- wiedeńskiego.
- no i zajebiście. - stanęłam przodem do byłego pałkarza. - patrz. - Aleksander chciał mnie zabrać do ramy ale mu się wyrwałam. - sama go nauczę, skoro ty nie potrafisz. - syknęłam. - patrz. - pokazałam mu powoli podstawy. - daj ręce - wzięłam jego dłonie - i idziemy - powoli go poprowadziłam. patrzył w stopy ale łapał. - zgaduję, że kazałeś mu patrzeć sobie w oczy. - zganiłam Aleksandra. - najpierw niech patrzy na kroki. a potem jak już się nauczy to niech patrzy gdzie ci się żywnie podoba.
zostawiłam ich tam i przeszłam na schody przed zamkiem.
- piękny wieczór. - usłyszałam Tellusa. - nie rzucaj mi się na szyję. jestem tu przejściowo. wracam do Laurilela.
- a co z Dorianem ?
- jedzie ze mną. starsi się zgodzili.
- no to gratulacje. - przytuliłam go. - ale napisz kiedyś.
- napiszę Ignis, spokojnie. - zapewnił mnie i odwzajemnił uścisk. pojawił się Dorian z walizkami. - na mnie już czas. do zobaczenia !
- do zobaczenia elfie terapeuto. pożegnałam go lekko przybita.
jednak co to za dzień bez niespodzianki, zostawił mi kartkę z kilkoma nazwiskami. cele. cały Tellus, nie zostawi mnie bez roboty. z dopiskiem "możesz się wyżyć"
czemu by nie skorzystać, prawda ?
wyczułam już końcówkę gotowania w kuchni i wróciłam do pałacu.
Draco przyniósł ciasto i postawił je na środku stołu.
- i co ?
- trening od jutra rana. a z kamerdynerem to podpucha. owszem, mam spełniać twoje zachcianki i od czasu do czasu przysługi dla Rady. ale nie mam żadnych obowiązków z pomaganiem w zamku. - szepnął mi na ucho. - Księżniczko.
- zrobisz mi tą przyjemność i usiądziesz obok mnie ?
- z wielką chęcią. uśmiechnął się i zajął miejsce.
Rada zeszła się i zaczęła się kolacja. Draco, jak na kamerdynera od zachcianek przystało, karmił mnie jedzeniem oraz zrobionym przez siebie ciastem. było pyszne, ale wiedziałam, że ma smykałkę do gotowania.
Rada już skończyła jedzenie i rozmowy.
- Draco - spojrzałam mu w oczy. - ja idę na górę. jeśli chcesz chodź ze mną.
przeszłam do siebie a Ślizgon tuż za mną pojawił się przy moich drzwiach. - Ignis - popatrzył na mnie. - mamy wieczór.
- Amerykę odkryłeś. rzuciłam prześmiewczo.
- co chcesz robić ?
- szczerze ? - spojrzałam na niego. - mam pytanie. jesteś zmęczony ?
- nie.
- to zmieniaj ubrania na lżejsze. pokażę ci Miasto, którego nie da ci poznać Rada.
- to znaczy ?
- nie gadaj tylko się przebieraj. tam gdzie chcę cię zabrać obcy nie z Miasta w garniturach są zwykle pozbawiani w najlepszym wypadku tylko kasy.
Draco błyskawicznie zrzucił marynarkę i poszedł do siebie. ale geniusz nie zamknął drzwi, widziałam jego plecy.
- nieładnie podglądać Księżniczko.
- mi wolno. - odpowiedziałam ze śmiechem. - no, gotowy ? - przytulił mnie. - mhmm - odetchnęłam. - no, to idziemy.
- a ty ? - popatrzył na mnie i widział gorset i spodnie ze skóry. - no tak.
- a co myślałeś ? - zabrałam go na zewnątrz. - chodź.
wyszliśmy z zamku i od razu walnęło nas chłodne powietrze.
- Ignis ale gdzie idziemy ?
- zobaczysz - przeprowadziłam go w kilka tutejszych zaułków i podeszliśmy pod "Ukąszenie" - proszę bardzo. oto tutejsze "Ukąszenie". trzymaj się mnie. - objął mnie - no chodź. wpuszczą nas bez kolejki.
- tutaj też znasz właściciela ? spytał Draco kąśliwie.
- nie tu jeszcze nie zdążyłam poznać. - odgryzłam się i nas przepuścili. - a teraz pozwolisz, że zajmę miejsce przy barze. tobie radzę zrobić to samo. - dosiadł się obok mnie. - krwawą Mary.
- dla niego też ?
- nie, tylko dla mnie. - odpowiedziałam na pytanie barmana i dostałam kieliszek z krwią. - no co ? zabijać mi się dzisiaj nie chce.
- nie chce ci się zabijać ? - zdziwił się nad colą. nigdy jej chyba nie próbował. - co tu jest nie tak ?
- spróbuj. - namówiłam go i skosztował napoju. - jak smakuje ?
- dziwny. - stwierdził patrząc na bąbelki w szklance. - ale wypiję do końca.
- nie musisz. - zapewniłam go. - ja sama dawno nie piłam chemii, jeśli ci nie posmakuje mogę "wyzerować".
Draco nie odpowiedział, wypił duszkiem resztę coli i zabrał mnie na parkiet.
od razu mnie praktycznie w siebie wtulił. a ja rozkoszowałam się jego perfumami i obecnością. a to, że tańczył genialnie to już sprawa kompletnie inna.
obrócił mnie do siebie plecami a ja odwracając się z powrotem pogładziłam go po karku z lekkim uśmiechem. znowu mnie do siebie przyciągnął. - Ignis.
- o co chodzi ? - kątem oka rzuciłam spojrzenie na drzwi. wspięłam się na palce. - nie ruszaj się słonko. - przechyliłam się do tyłu. widziałam jego zaskoczenie w oczach kiedy popatrzył na moją sylwetkę. wyjęłam z buta nóż i wróciłam do pozycji stojącej. - ile dajesz, że jeden nóż załatwi całą trójkę ? szepnęłam mu na ucho.
- pocałunek. bez koszuli. odszepnął.
nawet wampir w takim tłumie i w tak hałaśliwej imprezie nie wychwyciłby naszych głosów. nie podejrzewali też, że mam broń.
- przyjmuję skarbie. - popatrzyłam mu w oczy. - kiedy ?
- tu i teraz. podbił wysoko.
- wchodzę. - odpowiedziałam. - obróć mnie. nóż wyleci i nikogo nie porani, nikt też go nie zauważy.
- dobrze skarbie. - wykonał szybki obrót a ja precyzyjnie rzuciłam. padli od razu, cała trójka. a nóż wrócił do mnie - ładny rzut. po co ?
- cele od Tellusa. ostatni. - spojrzałam na Dracona przymilnie. - sam się jej pozbędziesz, czy mam ci z tym pomóc, co ?
Ślizgon bardzo powoli, w rytmie muzyki pozbył się okrycia. ach i to jest to.
fakt faktem, wielu chłopaków było tu w ten sposób rozebranych, ale mnie obchodził tylko tors Dracona.
- Ignis. - sama się do niego przykleiłam. był mój. - nie zadrap mnie.
- cicho. - odebrałam mu głos - pocałuj.
Dracona nie musiałam namawiać dwa razy, przytulił mnie do siebie jeszcze bliżej i zatopił we mnie usta. przechylił mnie oczywiście w iście teatralnym geście nadal kontynuując buziaka. podniósł mnie powoli i powoli rozłączył pocałunek.
- zadowolona ? mogę się ubrać ?
- phi nie licz na to. - prychnęłam. - zostajesz tak. ale - zabrał mnie do kolejnego tańca. - niedługo musimy wyjść, jutro trening tańca.
- trudno. - DJ puścił Slasha. - Ignis.
przewróciłam oczami i tańczyłam z nim. oczywiście jak trzeba coś Slasha puścić to teraz było to "World On Fire" nie znałam tekstu, ale od razu polubiłam numer. nie mogłam sobie odpuścić lekkiego drażnienia Dracona. musiałam to zrobić. po prostu musiałam.
- " just try it, you'll like it, i'll give you more. i think it's time to set this world on fire " - szepnęłam mu na ucho. - zmywajmy się.
- chyba nie rzucisz tu zapalniczką, co ? spytał nadal mnie obejmując w talii i wyprowadził mnie z klubu.
- nie mam zamiaru. - podałam mu koszulę. - myślisz, że zostawiłabym ją w lokalu ? - zareagowałam na jego zdziwienie. - chodź panie ładny. powoli dochodzi druga nad ranem. a ty wstajesz skoro świt.
- czemu ?
- bo robisz mi jutro biszkopty czekoladowe na śniadanie.
- Ignis. nie zrobię ich.
uśmiechnęła się. - proszę. - powiedziała z tym swoim proszącym wzrokiem. - proszę Draco.
- nie.
- proszę - nadal się upierała. - biszkopty czekoladowe. wiem, że dasz sobie z tym radę.
- Igni, nie umiem ich zrobić.
- Greta cię nauczy, o to się nie martw. - zapewniła błyskawicznie - proszę.
- nie.
stanęła na palcach. - jak przekroczymy mury pałacu Rady jesteś moim kamerdynerem. - szepnęła. - a więc wedle tego co powiedział ci Blaise, jesteś na moje zachcianki typu "przynieś, podaj" - zaatakowała szeptem drugie ucho. - a ja chcę jutro na śniadanie robione ręcznie, przez ciebie osobiście, biszkopty czekoladowe. - patrzyła mi w oczy - o odpłatę za to się nie musisz martwić, to moja gestia. - uśmiechnęła się patrząc na mój brzuch. - albo wiesz co ? wstań rano, zrób mi biszkopty, a teraz wystarczy mi słowo, że tak zrobisz. - nie rozumiałem. - zapłata dzisiaj, a jutro dostanę na śniadanie swoje czekoladowe ciasteczka.
pokusa odpłaty już teraz była dość przekonująca.
- zgoda.
Ignis tylko się uśmiechnęła, przytuliła się do mnie i poczułem jak całuje mnie nad sercem. jednak szybko zorientowałem się, że coś mnie ukłuło. to coś weszło pod skórę, nie głębiej, nie raniło do krwi, i szybko się wysunęło z ciała. okazało się, że Igni mnie podgryzła. oblizała usta i kły.
- popatrz - wskazała mi dwa ślady po jej zębach, zaczęły się zmieniać, barwiły się na czerwono i zmieniły kształt na dwa małe serca. - nie bolało ? - stałem jak ten słup nie wiedząc co jej powiedzieć. - chodź panie ładny bo jeszcze znajdą się amatorki twojego torsu - zabrała mnie na placyk niedaleko fontanny. - aż żal to mówić, ale ubierz się.
Draco w końcu uległ namowom o te biszkopty. no i dobrze, on będzie miał zajęcie, a ja się w miarę wyśpię.
nie mogłam się powstrzymać przed delikatnym podgryzieniem go. jego skóra była warta tego ryzyka.
przeszliśmy do zamku. objął mnie i odprowadził do mojego pokoju.
- mam zostać czy sobie iść ? - zadał idiotyczne pytanie. po mojej minie znał odpowiedź. położył się obok mnie. leżałam bokiem, a on za mną. - dobranoc. przytulił mnie i położył głowę na moim ramieniu.
zasnęłam spokojnie otulona przez niego.
rano ktoś otworzył drzwi. rozpoznałem twarz Blaise'a.
- wstawaj ! powinieneś być od kwadransa na kuchni ! wydarł się.
- nie widzisz że ona śpi ? chcesz ją wkurzyć od rana ? - syknąłem i powoli się podniosłem. - a po drugie CHCIAŁA żebym tu spał. - Igni otuliła się kołdrą i cicho przez sen wyszeptała moje imię. - śpij Księżniczko.
- Draco ... znowu zaczęła.
Zabini stał i patrzył na mnie zaskoczony. - no, no widzę, że pani kapitan wzmiankę o zachciankach wzięła do siebie. - rzucił pół żartem. - co się tu musiało dziać ...
- wróciliśmy o drugiej z klubu. - uprzedziłem jego myśli. - nie budź jej.
- no ładnie. nie dziwię się, że wyglądasz niewyraźnie. wypiło się.
- spieprzaj. - przejechałem dłonią po policzku. trochę bolał od ułożenia ale przejdzie. - co się tak gapisz ?
- ktoś cię chyba ugryzł. i chyba oboje wiemy kto.
przeszedłem po rzeczy i się przebrałem. Zabini nadal stał w pokoju Ignis. - co ? spytałem rozdrażniony.
- idziemy.
widziałem jak Ignis podbiera sobie poduszkę na której byłem oparty, obraca ją do pionu i się do niej przytula. cała Igni. okryła się szczelnie kołdrą.
jeśli Draco myślał, że wbicie Blaise'a mnie nie obudziło, był w błędzie. ale dobrze, wstanę niedługo i będę miała swoje obiecane biszkopty. nawet lepiej, że ściągają go później niż resztę, będą jeszcze ciepłe po wypieku.
ale przytuliłam się do poduszki i kołdry żeby choć na tą godzinę zasnąć.
względnie mi wyszło.
jednak około 7 na oko wparował ponownie Zabini.
- wstawaj.
- pieprz się.
- wstawaj. powtórzył z uporem.
- Draco ma mnie budzić. jak nie to - wystawiłam mu środkowy palec. - nigdzie się nie ruszam.
- ma karny czas w kuchni. - wyjaśnił czarnoskóry. - wstawaj. mam lepsze zajęcia niż wyciąganie cię z łóżka.
- jak na przykład ... niech zgadnę ... migdalenie się z Aleksandrem ? spytałam wkurwiona.
- zazdrosna ? - spytał myśląc, że chodzi o sam fakt obecności wampira. - zawsze możesz dołączyć.
- ten skurwiel zaraz cię zostawi. jego reakcji się nie spodziewałam. rzucił się do łóżka i wyciągając mnie za nogi powalił mnie na podłogę. próbował bić, ale kiedy go kopnęłam, złapał mnie za kostkę. podniosłam krzyk. on stał wryty w ziemię. a akurat przechodził przez schody naczelnik Rady.
- Ignis. - zgromił wzrokiem ex pałkarza. - Zabini co to ma znaczyć ?
- ona, ona próbowała mnie kopnąć panie.
- musiała mieć powód. - podkreślił wampir w gronostajach. - a to jak to wygląda tylko ją usprawiedliwia.
za naczelnikiem i resztą Rady przybiegł Draco z tacą biszkoptów w ręce. - Ignis. - przepchnął się przez tłum. - wszystko w porządku ?
- tak. - odpowiedziałam spokojnie. - lepiej jest podnieść rumor zanim coś się stanie.
na słowo "coś" Aryjczyk rzucił wściekłe spojrzenie na kolegę. - jesteś pewna, że wszystko gra ?
- tak. - podniosłam się, bo zszokowany Blaise puścił w końcu moją nogę widząc niezadowolenie naczelnika. - wszystko w porządku Draco. - zapewniłam blondyna. - och, moje śniadanie. - uśmiechnęłam się do niego czule. - dziękuję, że pamiętałeś.
- specjalnie dla mojej Księżniczki. - objął mnie i nakarmił jednym z ciastek. - nadal ciepłe.
- są fenomenalne. - pochwaliłam jego talent. - mam je zjeść tu, czy na dole ? spytałam Radę.
- jak wolisz Ignis. odpowiedział mi naczelnik i oddalił się z udającym skruchę Blaisem.
oczywiście na koniec wpadł Aleksander i dał czarnoskóremu w twarz. - jak mogłeś ? mówiłeś, że tylko ja się liczę.
- to, to nie moja wina Al. - zaklinał się Blaise. - Al, czekaj.
ale na urażonego wampira nie ma rady. Zabini poszedł za Aleksandrem za zgodą przewodnika Rady i tyle go widziałam.
Draco nakarmił mnie wszystkimi biszkoptami i po takim śniadaniu popitym szklanką tutejszego mleka poszłam się ogarnąć. bo czekał nas trening tańca.
jak się okazało, miałam na razie mojej kreacji nie ubierać, jedynie dres, czy luźniejsze rzeczy wystarczały. no i dobrze, ubrałam bluzkę a'la koszulową i spódniczkę, na której kupno namówił mnie Draci. ale miałam mieć szpilki, na szczęście mama mi je dodała razem z suknią.
ubrałam je, dało się w nich wytrzymać, Draco miał być na czarno. zszedł w swoim zwyczajnym garniturze jaki nosił w szkole. nic nowego. poza nauczycielem, rozpoznałam Anonimowca.
- zadowolona ? mogę się ubrać ?
- phi nie licz na to. - prychnęłam. - zostajesz tak. ale - zabrał mnie do kolejnego tańca. - niedługo musimy wyjść, jutro trening tańca.
- trudno. - DJ puścił Slasha. - Ignis.
przewróciłam oczami i tańczyłam z nim. oczywiście jak trzeba coś Slasha puścić to teraz było to "World On Fire" nie znałam tekstu, ale od razu polubiłam numer. nie mogłam sobie odpuścić lekkiego drażnienia Dracona. musiałam to zrobić. po prostu musiałam.
- " just try it, you'll like it, i'll give you more. i think it's time to set this world on fire " - szepnęłam mu na ucho. - zmywajmy się.
- chyba nie rzucisz tu zapalniczką, co ? spytał nadal mnie obejmując w talii i wyprowadził mnie z klubu.
- nie mam zamiaru. - podałam mu koszulę. - myślisz, że zostawiłabym ją w lokalu ? - zareagowałam na jego zdziwienie. - chodź panie ładny. powoli dochodzi druga nad ranem. a ty wstajesz skoro świt.
- czemu ?
- bo robisz mi jutro biszkopty czekoladowe na śniadanie.
- Ignis. nie zrobię ich.
* Draco *
uśmiechnęła się. - proszę. - powiedziała z tym swoim proszącym wzrokiem. - proszę Draco.
- nie.
- proszę - nadal się upierała. - biszkopty czekoladowe. wiem, że dasz sobie z tym radę.
- Igni, nie umiem ich zrobić.
- Greta cię nauczy, o to się nie martw. - zapewniła błyskawicznie - proszę.
- nie.
stanęła na palcach. - jak przekroczymy mury pałacu Rady jesteś moim kamerdynerem. - szepnęła. - a więc wedle tego co powiedział ci Blaise, jesteś na moje zachcianki typu "przynieś, podaj" - zaatakowała szeptem drugie ucho. - a ja chcę jutro na śniadanie robione ręcznie, przez ciebie osobiście, biszkopty czekoladowe. - patrzyła mi w oczy - o odpłatę za to się nie musisz martwić, to moja gestia. - uśmiechnęła się patrząc na mój brzuch. - albo wiesz co ? wstań rano, zrób mi biszkopty, a teraz wystarczy mi słowo, że tak zrobisz. - nie rozumiałem. - zapłata dzisiaj, a jutro dostanę na śniadanie swoje czekoladowe ciasteczka.
pokusa odpłaty już teraz była dość przekonująca.
- zgoda.
Ignis tylko się uśmiechnęła, przytuliła się do mnie i poczułem jak całuje mnie nad sercem. jednak szybko zorientowałem się, że coś mnie ukłuło. to coś weszło pod skórę, nie głębiej, nie raniło do krwi, i szybko się wysunęło z ciała. okazało się, że Igni mnie podgryzła. oblizała usta i kły.
- popatrz - wskazała mi dwa ślady po jej zębach, zaczęły się zmieniać, barwiły się na czerwono i zmieniły kształt na dwa małe serca. - nie bolało ? - stałem jak ten słup nie wiedząc co jej powiedzieć. - chodź panie ładny bo jeszcze znajdą się amatorki twojego torsu - zabrała mnie na placyk niedaleko fontanny. - aż żal to mówić, ale ubierz się.
* Ignis *
Draco w końcu uległ namowom o te biszkopty. no i dobrze, on będzie miał zajęcie, a ja się w miarę wyśpię.
nie mogłam się powstrzymać przed delikatnym podgryzieniem go. jego skóra była warta tego ryzyka.
przeszliśmy do zamku. objął mnie i odprowadził do mojego pokoju.
- mam zostać czy sobie iść ? - zadał idiotyczne pytanie. po mojej minie znał odpowiedź. położył się obok mnie. leżałam bokiem, a on za mną. - dobranoc. przytulił mnie i położył głowę na moim ramieniu.
zasnęłam spokojnie otulona przez niego.
* Draco *
rano ktoś otworzył drzwi. rozpoznałem twarz Blaise'a.
- wstawaj ! powinieneś być od kwadransa na kuchni ! wydarł się.
- nie widzisz że ona śpi ? chcesz ją wkurzyć od rana ? - syknąłem i powoli się podniosłem. - a po drugie CHCIAŁA żebym tu spał. - Igni otuliła się kołdrą i cicho przez sen wyszeptała moje imię. - śpij Księżniczko.
- Draco ... znowu zaczęła.
Zabini stał i patrzył na mnie zaskoczony. - no, no widzę, że pani kapitan wzmiankę o zachciankach wzięła do siebie. - rzucił pół żartem. - co się tu musiało dziać ...
- wróciliśmy o drugiej z klubu. - uprzedziłem jego myśli. - nie budź jej.
- no ładnie. nie dziwię się, że wyglądasz niewyraźnie. wypiło się.
- spieprzaj. - przejechałem dłonią po policzku. trochę bolał od ułożenia ale przejdzie. - co się tak gapisz ?
- ktoś cię chyba ugryzł. i chyba oboje wiemy kto.
przeszedłem po rzeczy i się przebrałem. Zabini nadal stał w pokoju Ignis. - co ? spytałem rozdrażniony.
- idziemy.
widziałem jak Ignis podbiera sobie poduszkę na której byłem oparty, obraca ją do pionu i się do niej przytula. cała Igni. okryła się szczelnie kołdrą.
* Ignis *
jeśli Draco myślał, że wbicie Blaise'a mnie nie obudziło, był w błędzie. ale dobrze, wstanę niedługo i będę miała swoje obiecane biszkopty. nawet lepiej, że ściągają go później niż resztę, będą jeszcze ciepłe po wypieku.
ale przytuliłam się do poduszki i kołdry żeby choć na tą godzinę zasnąć.
względnie mi wyszło.
jednak około 7 na oko wparował ponownie Zabini.
- wstawaj.
- pieprz się.
- wstawaj. powtórzył z uporem.
- Draco ma mnie budzić. jak nie to - wystawiłam mu środkowy palec. - nigdzie się nie ruszam.
- ma karny czas w kuchni. - wyjaśnił czarnoskóry. - wstawaj. mam lepsze zajęcia niż wyciąganie cię z łóżka.
- jak na przykład ... niech zgadnę ... migdalenie się z Aleksandrem ? spytałam wkurwiona.
- zazdrosna ? - spytał myśląc, że chodzi o sam fakt obecności wampira. - zawsze możesz dołączyć.
- ten skurwiel zaraz cię zostawi. jego reakcji się nie spodziewałam. rzucił się do łóżka i wyciągając mnie za nogi powalił mnie na podłogę. próbował bić, ale kiedy go kopnęłam, złapał mnie za kostkę. podniosłam krzyk. on stał wryty w ziemię. a akurat przechodził przez schody naczelnik Rady.
- Ignis. - zgromił wzrokiem ex pałkarza. - Zabini co to ma znaczyć ?
- ona, ona próbowała mnie kopnąć panie.
- musiała mieć powód. - podkreślił wampir w gronostajach. - a to jak to wygląda tylko ją usprawiedliwia.
za naczelnikiem i resztą Rady przybiegł Draco z tacą biszkoptów w ręce. - Ignis. - przepchnął się przez tłum. - wszystko w porządku ?
- tak. - odpowiedziałam spokojnie. - lepiej jest podnieść rumor zanim coś się stanie.
na słowo "coś" Aryjczyk rzucił wściekłe spojrzenie na kolegę. - jesteś pewna, że wszystko gra ?
- tak. - podniosłam się, bo zszokowany Blaise puścił w końcu moją nogę widząc niezadowolenie naczelnika. - wszystko w porządku Draco. - zapewniłam blondyna. - och, moje śniadanie. - uśmiechnęłam się do niego czule. - dziękuję, że pamiętałeś.
- specjalnie dla mojej Księżniczki. - objął mnie i nakarmił jednym z ciastek. - nadal ciepłe.
- są fenomenalne. - pochwaliłam jego talent. - mam je zjeść tu, czy na dole ? spytałam Radę.
- jak wolisz Ignis. odpowiedział mi naczelnik i oddalił się z udającym skruchę Blaisem.
oczywiście na koniec wpadł Aleksander i dał czarnoskóremu w twarz. - jak mogłeś ? mówiłeś, że tylko ja się liczę.
- to, to nie moja wina Al. - zaklinał się Blaise. - Al, czekaj.
ale na urażonego wampira nie ma rady. Zabini poszedł za Aleksandrem za zgodą przewodnika Rady i tyle go widziałam.
Draco nakarmił mnie wszystkimi biszkoptami i po takim śniadaniu popitym szklanką tutejszego mleka poszłam się ogarnąć. bo czekał nas trening tańca.
jak się okazało, miałam na razie mojej kreacji nie ubierać, jedynie dres, czy luźniejsze rzeczy wystarczały. no i dobrze, ubrałam bluzkę a'la koszulową i spódniczkę, na której kupno namówił mnie Draci. ale miałam mieć szpilki, na szczęście mama mi je dodała razem z suknią.
ubrałam je, dało się w nich wytrzymać, Draco miał być na czarno. zszedł w swoim zwyczajnym garniturze jaki nosił w szkole. nic nowego. poza nauczycielem, rozpoznałam Anonimowca.
- od dzisiaj mówicie do mnie panie trenerze. - zaznaczył - co ? zdziwiona ?
- no tak, szło się domyślić. postawa tancerza, a pod biurkiem sobie wybijałeś rytm.
- wykryłaś mnie - rozłożył ramiona - a teraz, pozwolicie, że zanudzę was wykładem. - ustawił nas do ramy, puścił muzykę. Draco tańczył odrobinę sztywnie, jakby się obawiał, że za uczucia dostanie karę. - no właśnie, tego się spodziewałem. - odwrócił jego głowę tak, zę patrzył mi w oczy. - patrz na nią tak, jakbyś zaraz miał ją pocałować. no dalej, wiem, że potrafisz na nią patrzeć jakbyś miał się zaraz na nią rzucić. wczoraj dałeś bardzo dobry przykład. - Ślizgon spojrzał mi w oczy. od razu widział mój wzrok skierowany na niego. ja nie ukrywałam tego, co do niego czułam. ba, w tańcu MUSI to wyjść na zewnątrz. - no, chociaż tyle - zbliżył nas do siebie. - nie trzymaj jej sztywno, ma być w ramie, ale nie sztywno jak Dumstandczyk przy odebraniu orderu za najbrzydszą mordę. - zdegustowany Anonimowiec poprawił jego dłonie. - i jeszcze jedno - puścił muzykę. Draco powoli mnie zabrał do tańca. nadal nie tak, jak życzył sobie tego Anonimowiec. - do cholery ! - zabrał mnie w swoje ręce. poprowadził. tańczyło się dobrze, ale wolałam te iskierki kiedy nakręciło się Draco. - masz z nią tańczyć jakby cię o to prosiła przy westchnieniach. - poprawił go po raz kolejny. - albo - puścił piosenkę z klubu. - macie zasłonięte okna, mam zbyt wrażliwy wzrok by trenować o tej porze w pełnym słońcu, tańcz z nią jakbyś był z nią na imprezie. udawaj, że mnie tu nie ma. - Draco niezbyt chętnie, ale zabrał mnie powoli do tańca. nie rozmawialiśmy, ani słownie, ani telepatycznie, wszystko wyrażały oczy. oczywiście niezbyt pewnie stawiał kroki, ja byłam bardziej "nauczona" otwartości. przytuliłam się do niego jakby to rzeczywiście był klub. on powoli się oswajał. wolno bo wolno, rozkręcił się na tyle, by naprawdę prowadzić mnie tak jak zwykł. - no dobra, bo mi się tu rozbierzesz. - oddalił go. - tyle po teorii. - stwierdził - Ignis, odsuń się pod drzwi. to co pokażę twojemu przyjacielowi będzie pierwszą rzeczą jaką będę chciał go nauczyć. - odeszłam. po co ? odległość kilku metrów. - podbiegnij i wyskocz. nie wysoko. mi nad głowę. - no dobra, zaufajmy mu. dał mi mieszkanie, zapewnia pracę, niby tancerz, czemu nie. rozbiegłam się i wyskoczyłam. złapał mnie delikatnie w talii. rozłożyłam ręce. - no. oczywiście najpierw z rozbiegu bo trudniej, a potem. - odstawił mnie, zatańczył kilka kroków i też podniósł. - z tańca, nie gubiąc rytmu. - oddał mnie pod Draco. - jak ją upuścisz stoisz kwadrans o tak - stanął sztywno. - jak Dumstrandczyk na odprawie obsługiwany przez tanią zdzirę, nie ruszasz się, nie mówisz, nie poruszasz oczami. jasne ?
- tak panie trenerze. wydukał Draco.
- no to teraz próbuj. - odsunęłam się odrobinę mniej. - Ignis z dalszego będzie lepiej, najwyżej wyskoczysz wcześniej, umiesz latać. - wyskoczyłam. Draco utrzymał mnie na sekundę, potem upuścił, ale na siebie. sam się przewrócił. - pierwszy kwadrans. jeszcze raz. - tym razem wytrzymał kilka sekund, i znowu upadł. - drugi kwadrans. od nowa. - tym razem jakieś dwadzieścia sekund, ale Anonimowiec klepnął go pod kolanami i znowu zleciał. - trzeci kwadrans. wstawaj Malfoy, nie mamy całego dnia.
Draci owszem podniósł się, otrzepał, mnie też postawił do pionu, przeprosił i poszedł w kierunku drzwi. - miałeś nasz nauczyć tańca ! tak to jest bezsensowne gadanie ! warknął i chciał wyjść, ale mój zleceniodawca z grymasem zatarasował mu przejście.
- za pyskówki do mnie, bo nie jestem z tobą na równi, w każdej chwili mogę cię pozbawić tego płynnego złota, które w tobie płynie, zamiast 45 minut postoisz na baczność ... - spojrzał na mnie - ile średnio trwa twoje wypalenie ? pewnie długo, co ?
- a bo ja wiem ... skupiam się na przyjemności, a nie na czasie ... ale jakby liczyć ... ze trzy godziny ?
- wykryłaś mnie - rozłożył ramiona - a teraz, pozwolicie, że zanudzę was wykładem. - ustawił nas do ramy, puścił muzykę. Draco tańczył odrobinę sztywnie, jakby się obawiał, że za uczucia dostanie karę. - no właśnie, tego się spodziewałem. - odwrócił jego głowę tak, zę patrzył mi w oczy. - patrz na nią tak, jakbyś zaraz miał ją pocałować. no dalej, wiem, że potrafisz na nią patrzeć jakbyś miał się zaraz na nią rzucić. wczoraj dałeś bardzo dobry przykład. - Ślizgon spojrzał mi w oczy. od razu widział mój wzrok skierowany na niego. ja nie ukrywałam tego, co do niego czułam. ba, w tańcu MUSI to wyjść na zewnątrz. - no, chociaż tyle - zbliżył nas do siebie. - nie trzymaj jej sztywno, ma być w ramie, ale nie sztywno jak Dumstandczyk przy odebraniu orderu za najbrzydszą mordę. - zdegustowany Anonimowiec poprawił jego dłonie. - i jeszcze jedno - puścił muzykę. Draco powoli mnie zabrał do tańca. nadal nie tak, jak życzył sobie tego Anonimowiec. - do cholery ! - zabrał mnie w swoje ręce. poprowadził. tańczyło się dobrze, ale wolałam te iskierki kiedy nakręciło się Draco. - masz z nią tańczyć jakby cię o to prosiła przy westchnieniach. - poprawił go po raz kolejny. - albo - puścił piosenkę z klubu. - macie zasłonięte okna, mam zbyt wrażliwy wzrok by trenować o tej porze w pełnym słońcu, tańcz z nią jakbyś był z nią na imprezie. udawaj, że mnie tu nie ma. - Draco niezbyt chętnie, ale zabrał mnie powoli do tańca. nie rozmawialiśmy, ani słownie, ani telepatycznie, wszystko wyrażały oczy. oczywiście niezbyt pewnie stawiał kroki, ja byłam bardziej "nauczona" otwartości. przytuliłam się do niego jakby to rzeczywiście był klub. on powoli się oswajał. wolno bo wolno, rozkręcił się na tyle, by naprawdę prowadzić mnie tak jak zwykł. - no dobra, bo mi się tu rozbierzesz. - oddalił go. - tyle po teorii. - stwierdził - Ignis, odsuń się pod drzwi. to co pokażę twojemu przyjacielowi będzie pierwszą rzeczą jaką będę chciał go nauczyć. - odeszłam. po co ? odległość kilku metrów. - podbiegnij i wyskocz. nie wysoko. mi nad głowę. - no dobra, zaufajmy mu. dał mi mieszkanie, zapewnia pracę, niby tancerz, czemu nie. rozbiegłam się i wyskoczyłam. złapał mnie delikatnie w talii. rozłożyłam ręce. - no. oczywiście najpierw z rozbiegu bo trudniej, a potem. - odstawił mnie, zatańczył kilka kroków i też podniósł. - z tańca, nie gubiąc rytmu. - oddał mnie pod Draco. - jak ją upuścisz stoisz kwadrans o tak - stanął sztywno. - jak Dumstrandczyk na odprawie obsługiwany przez tanią zdzirę, nie ruszasz się, nie mówisz, nie poruszasz oczami. jasne ?
- tak panie trenerze. wydukał Draco.
- no to teraz próbuj. - odsunęłam się odrobinę mniej. - Ignis z dalszego będzie lepiej, najwyżej wyskoczysz wcześniej, umiesz latać. - wyskoczyłam. Draco utrzymał mnie na sekundę, potem upuścił, ale na siebie. sam się przewrócił. - pierwszy kwadrans. jeszcze raz. - tym razem wytrzymał kilka sekund, i znowu upadł. - drugi kwadrans. od nowa. - tym razem jakieś dwadzieścia sekund, ale Anonimowiec klepnął go pod kolanami i znowu zleciał. - trzeci kwadrans. wstawaj Malfoy, nie mamy całego dnia.
Draci owszem podniósł się, otrzepał, mnie też postawił do pionu, przeprosił i poszedł w kierunku drzwi. - miałeś nasz nauczyć tańca ! tak to jest bezsensowne gadanie ! warknął i chciał wyjść, ale mój zleceniodawca z grymasem zatarasował mu przejście.
- za pyskówki do mnie, bo nie jestem z tobą na równi, w każdej chwili mogę cię pozbawić tego płynnego złota, które w tobie płynie, zamiast 45 minut postoisz na baczność ... - spojrzał na mnie - ile średnio trwa twoje wypalenie ? pewnie długo, co ?
- a bo ja wiem ... skupiam się na przyjemności, a nie na czasie ... ale jakby liczyć ... ze trzy godziny ?
- tak więc zamiast godziny postoisz sobie tak trzy. - Draco lekko się na mnie obraził. - oczywiście, sam upał to za łatwe zadanie - ciągnął mój zleceniodawca, wyraźnie dumny z siebie, że może mu dopiec. - Ignis ma pełne prawo cię drażnić, ale - tu zwrócił się w moją stronę - nie ma : rozbierania go, drażnienia tak mocno że musiałby sobie ulżyć, nie ma drapania i gryzienia, chyba że twój przyjaciel to lubi, oraz BEZWZGLĘDNY zakaz pocałunków. te trzy godziny na słońcu to kara a nie nagroda, owszem możesz go całować, ale nie wpychaj mu się z językiem do ust. - pokiwałam głową. - ale - naznaczył - możesz próbować go przesuwać z miejsca, zabierać ręce zza pleców, jednak w twoim interesie, Malfoy, jest zatrzymanie ich na miejscu, bo za każdy błąd do którego ona cię namówi, stoisz sobie kolejne 10minut więcej, jasne ? - pokiwał głową. miał mi chyba za złe powiedzenie czasu, ale trudno. - aha, pijesz co pół godziny po pół litra. raz przyniosę ci to ja, raz Ignis, ale oczywiście nie możesz zmienić pozycji stania, jedyne co, to otwierasz usta. - spojrzałam prosząco na zleceniodawcę. - niech stracę, Ignis podaje ci wodę, ale nie ma lizania. upomniał mnie.
po tej przemowie zaprowadził go na dziedziniec, Anonimowiec ukrył się na galeryjkach wokół. naprawdę musiał mieć wrażliwy wzrok.
* Draco *
stałem jak ten idiota sobie zażyczył, prosto, ręce splecione za plecami. na baczność, w pełnym słońcu. już teraz było mi gorąco. a woda za pół godziny. Ignis odpuściła pierwszy kwadrans, chyba po to, żebym się przyzwyczaił do temperatury. ale jest rano, a będzie jeszcze gorzej. zapowiadało się, że mam tak sterczeć do południa.
zajebiście, po prostu zajebiście.
zobaczyłem Igni. sukienka bez ramiączek, do połowy ud. czarna, prosta.
- och skaarbiee - przytuliła się. - jesteś słodki wiesz ? - krążyła wokół mnie. - posąg, chłodny posąg. - pocałowała mnie w szyję. zaczęła krążąc poruszać po mnie swoją dłonią. głaskała brzuch, ale na krótko. potem zjechała do początków początku podbrzusza. ^ Igni ja cię proszę ^ usłyszałem w głowie świdrujący głos tego cholernego kreta. ^ zero telepatii. widzę, jak rozszerzają ci się źrenice.^ pouczył mnie. - nic mi nie zrobisz ? nic nie powiesz ? jaka szkoda, a ja chciałam dać ci buzi. - och cholera jasna, Ignis mająca ochotę na pocałunek. - albo wiesz co ? - pogładziła moje usta swoimi. - najchętniej bym się chciała przymilić na całego, ale nie da się. - potarła o mnie policzkiem. - nie możesz drgnąć, choćby o milimetr. - pogładziła mnie po policzku. - posąg. mój posąg. mogę ci śpiewać, głaskać cię a nic nie możesz odpowiedzieć. czyż to nie jest ironia losu ? - jak ja ci odpowiem jak tylko miną te trzy godziny. zazgrzytałem zębami w myśli. - ale pyszna w skutkach, mogę cię podgryzać. - stwierdziła i delikatnie zrobiła tak z moim uchem. przyjemne uczucie. - no, otwórz usta, pora na tą twoją wodę. - zrobiłem to co chciała. poczułem jak powoli wlewa mi ciecz do ust. odrobina poleciała na szyję. - to nic, zaraz wyschnie. - pogłaskała mnie po głowie jak małe dziecko. - ale wiesz, fajnie jest tak z tobą sobie pogadać. - coś usłyszała. - muszę iść. pocałowała mnie w policzek i zniknęła.
czas dłużył mi się jak cholera, miałem wrażenie że zaraz spłonę od tego cholernego słońca.
Ignis znowu wróciła na dziedziniec. - Draco słońce - uśmiechnęła się. - mógłbyś już mu zakończyć karę. zrozumiał. - zwróciła się do galeryjek. - z mojego poręczenia. będzie grzeczny na treningach, ale on niedługo zemdleje. - Anonimowiec wyszedł bliżej barierek. - no weź.
- dobra Malfoy, ustałeś na własnych siłach dwie godziny. starczy ci. tą godzinę psiakrew ci odpuszczę. - zwolnił mnie. - teraz możesz się jej odpłacić. masz kwadrans. znowu zniknął.
Igni nawet nie zdążyła odwrócić głowy. sam ją okręciłem i pocałowałem. należało się jej, za to co robiła, jak i za to, że mnie uwolniła.
Igni nie protestowała, uległa i prosiła o pieszczotki pomimo, że sama dawała mi przyjemność.
* Ignis *
skończyło się to jego piekło.
- no już słońce. idziemy. - zabrałam go na salę. - pora na trening. - przytuliłam go, ledwo utrzymywał równowagę. - och skarbie - dotknęłam jego policzka, wychłodziłam go. - lepiej Draci ?
- lepiej - pocałował mnie w policzek - odwdzięczę się w pokoju. zapewnił mnie cicho.
Anonimowiec widział, że wrócił do siebie. - no dobra, idziesz jeszcze raz, to dopiero rozgrzewka. - zatarł ręce na dalsze czepianie się Draco - a ty Ignis, idź ubrać coś lepszego na treningi tańca. - odesłał mnie, Draco poszedł za mną, pomógł mi z wiązaniem kreacji. koedy ją zobaczył był zaskoczony. zeszliśmy na dół i Anonimowiec zagwizdał - wyglądasz pierwszorzędnie, jak na moją pracownicę. rzucił zgryźliwie dla żartu.
- wygląda idealnie. odgryzł się Draco.
- chcesz dostać tą godzinę ? akurat jest południe. - warknął mój zleceniodawca - Ignis poszła ci na rękę, uszanuj to. -prychnął zły - ale wracając, masz znowu ją złapać - tym razem Draco się zaparł, nawet uderzenie pod kolana go nie powaliło, ale się męczył. - no nareszcie Obrażalski zrobił to o co proszę. - rzucił złośliwie - stoisz sobie tak pół godziny, potem spróbuj ją zabrać na jedną dłoń, tylko połóż ją płasko na środku jej brzucha, inaczej może się obrazić. - pouczył go i podszedł do drzwi - co ? myśleliście, że będę stać i patrzeć ? idę pogadać z Radą. no i nas zostawił, po prostu kurewsko zostawił.
Draco popatrzył na mnie
- przynajmniej możemy gadać. - rzuciłam zadowolona. on chyba wolał milczeć. - Draco ... - nadal nic - Książę ...
- co ? spytał krótko.
- mrru no nic, nie można już do ciebie mówić ? - pogładziłam go po ramieniu - co ?
zaśmiał się, lubiłam słuchać jego śmiechu. - liczyłem na coś konkretniejszego Ignis.
- dobrze, kocham cię - poruszył palcami. - o dziękuję.
- ja ciebie też - odpowiedział mi - a teraz powiedz czy ten stary idiota ma minutnik w głowie ?
- ma. - odparłam - ale to chyba dobrze.
- chyba tak. rzucił cicho i markotnie Draci.
- czemu siedzisz cicho ? masz mi za złe te podchody ? - przechyliłam głowę. on znowu złapał równowagę. - przejdź kilka kroków. - poprosiłam go. zrobił to powoli, patrząc pod stopy. - a teraz wybierz sobie punkt na ścianie. - ustawiłam mu głowę prosto. - i spróbuj. - poszedł. odrobinę niepewnie, ale szło mu coraz lepiej. powoli chyba przyzwyczajał się do ciężaru, chodził coraz szybciej, w końcu osiągnął odrobinkę szybsze niż jego normalne tempo. - no brawo skarbie. - widział to i Anonimowiec stojący przy drzwiach. - a teraz bądź tak milutki i mnie opuść. - zrobił to bardzo delikatnie. a ja się w niego wtuliłam. - no Książę, wyszło.
- wyszło. - potwierdził Anonimowiec niezbyt radośnie. - dobra, do ramy. ale tak jak cię uczyłem. - Draco ośmielony jego złamaniem. - no, a teraz przyciągnij ją do siebie - Ślizgon zrobił to jednym znaczącym gestem. pokazywał mu, jest moja. - i prowadź. - puścił muzykę. - kroki nie są ważne, mają być do rytmu, ale masz pokazać jak na ciebie działa muzyka. i patrz się jej w oczy do cholery - klepnął go w plecy. Draco popatrzył. i cholera, jaki to był wzrok. a wypalenie by się przydało niedługo. - no. w miarę nie dacie plamy na bankiecie. nawet mogę powiedzieć, że będziecie jednymi z lepszych. - spojrzał na Draco. - muszę przyznać, że ruszasz się dobrze. tylko zwolnij hamulce opinii na swój temat, wtedy będziesz luźniejszy, a Ignis będzie się lepiej tańczyło. i wykorzystaj to na numer finałowy. Anonimowiec po tym zdaniu wyszedł, po prostu zniknął. jak stał tak go nie było.
po tym cholernie męczącym treningu przeszłam pod prysznic. Draco zrobił to samo. po tej zbawiennej kąpieli poprosiłam go o pocałunek. oczywiście go dostałam. i to idealny.
po nim do okna zastukała sowa. z listem. od ... senseia Tsenga !? ale przecież nie widziałam go odkąd miałam Mistrzostwo Ziemi czyli jakieś 3 lata !
pisał oficjalnie, o to czy skorzystam z możliwości trenowania jazdy na smokach. oczywiście nie szło się nie zgodzić. trening miał mieć miejsce w jakiejś wysokogórskiej miejscowości gdzieś w Azji, jednak sensei zapewniał, że z moimi umiejętnościami ukończę trening w góra tydzień a potem wrócę tu, do Włoch.
Draco niezbyt chętnie się zgodził, ale NIE miał innego wyjścia. cóż, pojechałabym tak czy siak, taka okazja rzadko się trafia, to inna sprawa.
puścił mnie niechętnie na lotnisko w ręce Japończyka, ale w dniu wylotu wyściskał mnie, wygłaskał i pocałował na do widzenia. zapewnił, mnie również, że do bankietu i po nim mieszkam kilka dni u niego.
oczywiście z chęcią przystałam na warunek. było to bardzo miłe z jego strony, że przekonał ku temu rodziców, bądź też miał przekonać. w końcu Lucjusz nie odmówi córce swego Pana gościny, a dodatkowo byłam dziewczyną Draco.
przeszłam do senseia. przywitał mnie krótkim uściskiem dłoni i bez większych ceregieli zabrał mnie na pokład malutkiego samolotu. niezbyt wygodny, ale szło zasnąć.
oczywiście Dracon pozbył się kolejnej koszuli. no co ? jedną na rok wolno mi chyba mu podebrać, oprócz tej z Balu dwa lata temu.
przysnęłam, niedługo ale zawsze. pan Tseng obudził mnie delikatnie. - jesteśmy w połowie drogi, zbierz katanę, plecak lekki i butelkę wody. dzisiaj do dojo raczej nie wrócimy.
- hai sensei. - skinęłam głową i wybrałam potrzebne rzeczy. - czy mogę wiedzieć gdzie idziemy na resztę dnia i nocy ?
- do lasu. - wskazał ręką za okno. - musimy najpierw znaleźć smoki. widziałem je tam niedaleko gór. do dojo to kilka dni drogi pieszej. ale mam niewielką chatkę w tamtym lesie, jednak wątpię by była bardzo bezpieczna. ale zawsze to dach nad głową. - skinęłam głową ponownie. - oczywiście cały trening odbędzie się tam, potem wrócimy do dojo na kilka dni odpoczynku a następnie wrócę cię do Włoch.
- nie będzie potrzebna twoja fatyga na lotnisko sensei. dolecę sama. jest to kilka godzin drogi, myślę, że dam sobie radę przez całą noc bez przerwy.
- jak uważasz Naoto.
na tym rozmowa się skończyła, sensei był rozmowny bardziej trzy lata temu.
dolecieliśmy po kilku godzinach, konkretniej dwóch z hakiem, przed ten średniej klasy drewniany domek w lesie. przypominało mi to Bonesa ale odgoniłam od siebie te myśli. przecież go ubiłam. Tseng powiedział, żebym po prostu zostawiła co niepotrzebne, czyli resztę rzeczy których nie nakazał mi zabrać do lasu.
góry były strome, skaliste, porośnięte lasem, bardzo ładna okolica, choć, z tego co opowiadał mi nauczyciel, równie mocno niebezpieczna. ale trudno, trening musi być.
co mnie zdziwiło, sprowadzał się on do biegania po górach i szukania tropów smoków. nic nie znaleźliśmy do nocy. wtedy sensei zadecydował o tym, że rozbijamy obóz w górach.
rozpaliłam ognisko na drewnie które zebraliśmy wśród drzew. nie zjadłam nic, w porównaniu do mojego nauczyciela, wypiłam wodę, zastawiłam sidła, po kilku minutach złapał się królik, którego humanitarnie pozbawiłam krwi. sensei patrzył na to z pochwałą, widział, że zabijam by się pożywić, ale chyba nie liczył, że tak humanitarnie. a tu proszę, nawet wampir może zaskoczyć.
- prześpij się sensei, ja popilnuję ognia i obozu. zaproponowałam.
- nie trzeba Naoto. - zaśmiał się. - nie jestem jeszcze senny, ale dziękuję za propozycję. jednak mam lepszą, ty teraz pójdź spać, a za trzy godziny się zmienimy. będziemy równie wyspani.
- hai sensei. - skinęłam głową, weszłam do namiotu i nie wiedziałam czemu, to pewnie przez zapach lasu, zasnęłam bez większych trudności. śnił mi się trening z Cirispinem, który obserwował Laurilel i Tellus. och tęskniłam do czasów kiedy Łowca mnie trenował, karcił jak na swoim poziomie a naprawdę byłam dzieciakiem. - szkoda, że tylko sen. - wstałam kwadrans przed zmianą. - ja już odpoczęłam sensei, twoja kolej. - nauczyciel podniósł się z uśmiechem i wszedł do namiotu. - ja popilnuję obejścia. usiadłam przed ogniskiem i westchnęłam. do rana sensei spał, a ja nie wyczułam nic nadzwyczajnego.
sensei wstał o świcie, przeciągnął się zebrał obóz i poszliśmy, bądź pobiegliśmy dalej. po kilku godzinach dotarliśmy w miejsce nad strumieniem. widziałam kilka tych stworzeń.
- idziesz tam sama. smok złapie z tobą kontakt wzrokowy, wyrwie się i będzie chciał cie zabić, znaczy się chce być została jego jeźdźcem, czy może raczej, Smoczym. sensei wypchnął mnie do przodu.
przeszłam zostawiając całą broń na ziemi. zdziwiło go moje działanie, ale nie zrobił z tym nic.
znalazł mnie smok, lung najpewniej, długi, pazurzaste łapy. praktycznie biały z wypustkami z tyłu głowy które wyglądały jak koralowce w odcieniach szarej zieleni. spojrzał mi w oczy, skinął łbem i rzucił się na mnie.
obeszłam go, wyskoczyłam i po jego ogonie wdrapałam się na jego grzbiet. zacisnęłam na nim nogi, poderwał się do góry pędem. jak z procy wystrzelony. wyrobił beczkę, ale nie dałam się zrzucić.
wylądował już spokojny, dał się pogładzić po pysku. - jesteśmy związani, co ? - uśmiechnęłam się patrząc bestyjce w oczy. - zostaniesz tu, nie ? - skinął głową. - do zobaczenia. zwierzę pokiwało głową na znak pożegnania.
sensei patrzył na to zaskoczony, a myślałam, że Japończyków mało co zaskoczy.
zabrał mnie bez słowa do chatki, podał herbatę i śniadanie. miał mięso, dzięki Salazarze, myślałam, że będę zmuszona żywić się krwią królików.
nie odzywał się. cicho zjedliśmy śniadanie, wskazał mi pokój, obwieścił, że jutro od rana jestem tam gdzie są smoki i trenuję kontrolę lotu stworzenia. nie zostało mi nic jak pogodzić się z planem treningów od świtu do zmierzchu, ale mi to pasowało. dawno nie trenowałam.
zasnęłam równie szybko co w namiocie. obudził mnie następnego dnia przed świtem.
byłam szczęśliwa. umyłam się, ogarnęłam, wyszłam na śniadanie, zjadłam i hajda w las.
dotarliśmy do smoków równo ze świtem.
jednak wyczułam jeszcze dziesiątkę innych ludzi.
sensei nakazał mi iść do przodu, do smoka więc poszłam i tym razem bez broni.
smok mi się spłoszył kiedy chciałam na niego wejść, poderwał się do góry, zaryczał i opadł ciężko.
pogładziłam go po pysku jak konia. - co jest malutki ? co czujesz ? - przecięłam językiem powietrze. - według mnie czysto maluchu, nie świruj. dzisiaj latamy. - dosiadłam go z trudem, ale nie chciał wylecieć. a byłam zdana na siebie, sensei jak sam stwierdził, muszę wyczuć go sama. - ej, co jest ? zeszłam żeby spojrzeć bestii w oczy. odwzajemnił wzrok, jakby się uspokoił. wyleciał posłusznie w górę,
przelatałam kilka godzin, kiedy zdecydowałam się na przerwę i wylądowałam smok zaryczał, wybiegł wężowo metry w przód, kilka osób go raniło. przywołam broń i zabiłam dwójkę, trójkę, dziesiątkę ludzi. ale schodzili się gromadami.
- wyjdź zza smoka a nic mu się nie stanie. zagrozili. zależało mi na bestyjce, szybko go spętali, a ja wyszłam.
jeden z nich chciał rzucić nóż, drugi strzelić srebrną kulą. smok wyszedł z więzów, oplótł ich, zgarnął nóż w połowę swojej długości, reszta rzuciła się próbując utrzymać go w miejscu, ale odepchnął się i spadł w dół obwieszony tymi bandziorami jak choinka bombkami.
zaryczał smutno, na pożegnanie. stałam na klifie licząc, że się wynurzy, ale nie. musieli go przedziurawić jak ser szwajcarski, bo w końcu odejść z tego świata zabitym przez smoka to banalne, ale odejść RAZEM ZE smokiem, to nie plama na honorze.
usiadłam, albo może raczej kucnęłam, i sypnęłam garść kamieni.
sensei patrzył na mnie smutnym wzrokiem. - nadal możesz utrzymywać więź ze smokami, ale nie tak wyjątkową jak z tym jednym. - pocieszył mnie. wielce cholera !. - chodź Naoto. szkolenie zakończę, jeśli dosiądziesz jednego ze smoków i nie zrzuci cię przy beczce. - wykonałam polecenie. wybrałam sobie smoka, wsiadłam. potulnie ruszył, wzleciał, wykonał nie jedną a pięć beczek zakończonych ósemką. - jesteś Smoczą Naoto. - podał mi rękę. - do zobaczenia.
nagle stałam na brukowanej uliczce miasteczka gdzie mieszkał Draco.
w dłoni ściskałam łuskę mojego smoka zawieszoną na długim rzemyku. wtopiłam ją do obroży ze skóry bazyliszka. jako amulet.
przykryłam się płaszczem, zaczęło padać. podeszłam ze wszystkimi tobołami pod drzwi Dworu.
- kto tam ? - spytała dość opryskliwie Bellatrix przez bramę. nie widziałam jej jedynie słyszałam głos. po sekundzie się pojawiła przy drzwiach - tak szybko Ignis ?
- tak. - potwierdziłam krótko. pojawił się za ciotką Draco, gdy kobieta otworzyła bramę on mnie przytulił, podniósł i okręcił, postawił i zabrał bagaż. - ej, dam sobie radę.
- jesteś tu gościem Igni. - pogładził mnie po policzku. - będziesz odpowiednio traktowana.
- już jestem słonko, a teraz bądź tak miły i oddaj mi moje bagaże. - nie oddał. - dobra, będziesz czegoś chciał. udałam obrażenie, ale tylko mnie pogładził po boku i zaprowadził do mojego pokoju. za ścianą miałam jego sypialnię, kwestia spania jasna, tak jak w zeszłoroczne wakacje.
Narcyza naszykowała obiad, oczywiście przywitała mnie serdecznie, to samo zrobił i Lucjusz, oraz oficjalnie Bellatrix i Draco.
wszyscy dorośli wypytywali nas o pobyt u Rady a mnie o trening na smokach. nie miałam przed tą rodziną tajemnic, powiedziałam im jasno i klarownie co się stało. wszyscy żałowali straty smoka, ale pocieszał ich fakt, że mi nic nie jest.
ale mniejsza, obiad był przepyszny, podziękowałam Narcyzie za trud jaki sobie zadała i za ich pozwoleniem poszłam do siebie na górę.
położyłam się, na łóżku Draco, żeby zasnąć. nawet mi się udało.
przeniósł mnie delikatnie do mojego pokoju. nie chciało mi się go szarpać za rękaw żeby został. musiałam odespać. ale Draco był tak uprzejmy, żeby pójść zdjąć koszulę i wrócić. przytulił mnie do siebie. no i tak można spać.
zamruczałam i zostałam jeszcze otulona kocem.
obudził mnie następnego dnia rano.
poinformował mnie życzliwie, że jutro bankiet.
oczywiście wypakował mi rzeczy do szafy, podał pod nos śniadanie na tacy, nawet zabronił mi z łóżka wychodzić. stwierdził, że po całym treningu, mam jeden dzień kompletnie wolny, że mogę schodzić na dół tylko na posiłki jeśli najdzie mnie ochota na tak wielkiego lenia.
ale mój leń ograniczył się do przespania śniadania, potem zwlokłam się z łóżka na prysznic i chciałam wyjść na miasto, ale nadal lało jak z cebra, więc musiałam iść z powrotem na górę. znowu poszłam spać. tak, perfumy Draco bardzo dobrze działały w roli chloroformu, przynajmniej w moim przypadku. potem zeszłam na obiad, znowu co tknęłam klamki to zaczęło lać. poszłam spać ponownie. na kolacji dotknęłam drzwi, nic, ale Narcyza i Lucjusz stwierdzili, że lepiej tu nie wychodzić, bo jak się zgubię trafią się chętni na kradzieże.
tak więc i w tym, kolejnym przypadku tego dnia, poszłam spać.
tak, to zaiste przespany dzień.
obudził mnie, ku mojemu zaskoczeniu, kilka godzin przed bankietem. tłumaczył się, że nie chciał mnie budzić, żebym była jak najbardziej wypoczęta na wieczór. zjadłam w przelocie śniadanie i miałam tyle czasu, żeby znaleźć ubrania, zabrać ze sobą do łazienki, ogarnąć się, przebrać, wymalować i wyjść.
Draco czekał na mnie w garniturze, wziął mnie pod swoje ramię i zabrał do Ministerstwa.
- czemu siedzisz cicho ? masz mi za złe te podchody ? - przechyliłam głowę. on znowu złapał równowagę. - przejdź kilka kroków. - poprosiłam go. zrobił to powoli, patrząc pod stopy. - a teraz wybierz sobie punkt na ścianie. - ustawiłam mu głowę prosto. - i spróbuj. - poszedł. odrobinę niepewnie, ale szło mu coraz lepiej. powoli chyba przyzwyczajał się do ciężaru, chodził coraz szybciej, w końcu osiągnął odrobinkę szybsze niż jego normalne tempo. - no brawo skarbie. - widział to i Anonimowiec stojący przy drzwiach. - a teraz bądź tak milutki i mnie opuść. - zrobił to bardzo delikatnie. a ja się w niego wtuliłam. - no Książę, wyszło.
- wyszło. - potwierdził Anonimowiec niezbyt radośnie. - dobra, do ramy. ale tak jak cię uczyłem. - Draco ośmielony jego złamaniem. - no, a teraz przyciągnij ją do siebie - Ślizgon zrobił to jednym znaczącym gestem. pokazywał mu, jest moja. - i prowadź. - puścił muzykę. - kroki nie są ważne, mają być do rytmu, ale masz pokazać jak na ciebie działa muzyka. i patrz się jej w oczy do cholery - klepnął go w plecy. Draco popatrzył. i cholera, jaki to był wzrok. a wypalenie by się przydało niedługo. - no. w miarę nie dacie plamy na bankiecie. nawet mogę powiedzieć, że będziecie jednymi z lepszych. - spojrzał na Draco. - muszę przyznać, że ruszasz się dobrze. tylko zwolnij hamulce opinii na swój temat, wtedy będziesz luźniejszy, a Ignis będzie się lepiej tańczyło. i wykorzystaj to na numer finałowy. Anonimowiec po tym zdaniu wyszedł, po prostu zniknął. jak stał tak go nie było.
po tym cholernie męczącym treningu przeszłam pod prysznic. Draco zrobił to samo. po tej zbawiennej kąpieli poprosiłam go o pocałunek. oczywiście go dostałam. i to idealny.
po nim do okna zastukała sowa. z listem. od ... senseia Tsenga !? ale przecież nie widziałam go odkąd miałam Mistrzostwo Ziemi czyli jakieś 3 lata !
pisał oficjalnie, o to czy skorzystam z możliwości trenowania jazdy na smokach. oczywiście nie szło się nie zgodzić. trening miał mieć miejsce w jakiejś wysokogórskiej miejscowości gdzieś w Azji, jednak sensei zapewniał, że z moimi umiejętnościami ukończę trening w góra tydzień a potem wrócę tu, do Włoch.
Draco niezbyt chętnie się zgodził, ale NIE miał innego wyjścia. cóż, pojechałabym tak czy siak, taka okazja rzadko się trafia, to inna sprawa.
puścił mnie niechętnie na lotnisko w ręce Japończyka, ale w dniu wylotu wyściskał mnie, wygłaskał i pocałował na do widzenia. zapewnił, mnie również, że do bankietu i po nim mieszkam kilka dni u niego.
oczywiście z chęcią przystałam na warunek. było to bardzo miłe z jego strony, że przekonał ku temu rodziców, bądź też miał przekonać. w końcu Lucjusz nie odmówi córce swego Pana gościny, a dodatkowo byłam dziewczyną Draco.
przeszłam do senseia. przywitał mnie krótkim uściskiem dłoni i bez większych ceregieli zabrał mnie na pokład malutkiego samolotu. niezbyt wygodny, ale szło zasnąć.
oczywiście Dracon pozbył się kolejnej koszuli. no co ? jedną na rok wolno mi chyba mu podebrać, oprócz tej z Balu dwa lata temu.
przysnęłam, niedługo ale zawsze. pan Tseng obudził mnie delikatnie. - jesteśmy w połowie drogi, zbierz katanę, plecak lekki i butelkę wody. dzisiaj do dojo raczej nie wrócimy.
- hai sensei. - skinęłam głową i wybrałam potrzebne rzeczy. - czy mogę wiedzieć gdzie idziemy na resztę dnia i nocy ?
- do lasu. - wskazał ręką za okno. - musimy najpierw znaleźć smoki. widziałem je tam niedaleko gór. do dojo to kilka dni drogi pieszej. ale mam niewielką chatkę w tamtym lesie, jednak wątpię by była bardzo bezpieczna. ale zawsze to dach nad głową. - skinęłam głową ponownie. - oczywiście cały trening odbędzie się tam, potem wrócimy do dojo na kilka dni odpoczynku a następnie wrócę cię do Włoch.
- nie będzie potrzebna twoja fatyga na lotnisko sensei. dolecę sama. jest to kilka godzin drogi, myślę, że dam sobie radę przez całą noc bez przerwy.
- jak uważasz Naoto.
na tym rozmowa się skończyła, sensei był rozmowny bardziej trzy lata temu.
dolecieliśmy po kilku godzinach, konkretniej dwóch z hakiem, przed ten średniej klasy drewniany domek w lesie. przypominało mi to Bonesa ale odgoniłam od siebie te myśli. przecież go ubiłam. Tseng powiedział, żebym po prostu zostawiła co niepotrzebne, czyli resztę rzeczy których nie nakazał mi zabrać do lasu.
góry były strome, skaliste, porośnięte lasem, bardzo ładna okolica, choć, z tego co opowiadał mi nauczyciel, równie mocno niebezpieczna. ale trudno, trening musi być.
co mnie zdziwiło, sprowadzał się on do biegania po górach i szukania tropów smoków. nic nie znaleźliśmy do nocy. wtedy sensei zadecydował o tym, że rozbijamy obóz w górach.
rozpaliłam ognisko na drewnie które zebraliśmy wśród drzew. nie zjadłam nic, w porównaniu do mojego nauczyciela, wypiłam wodę, zastawiłam sidła, po kilku minutach złapał się królik, którego humanitarnie pozbawiłam krwi. sensei patrzył na to z pochwałą, widział, że zabijam by się pożywić, ale chyba nie liczył, że tak humanitarnie. a tu proszę, nawet wampir może zaskoczyć.
- prześpij się sensei, ja popilnuję ognia i obozu. zaproponowałam.
- nie trzeba Naoto. - zaśmiał się. - nie jestem jeszcze senny, ale dziękuję za propozycję. jednak mam lepszą, ty teraz pójdź spać, a za trzy godziny się zmienimy. będziemy równie wyspani.
- hai sensei. - skinęłam głową, weszłam do namiotu i nie wiedziałam czemu, to pewnie przez zapach lasu, zasnęłam bez większych trudności. śnił mi się trening z Cirispinem, który obserwował Laurilel i Tellus. och tęskniłam do czasów kiedy Łowca mnie trenował, karcił jak na swoim poziomie a naprawdę byłam dzieciakiem. - szkoda, że tylko sen. - wstałam kwadrans przed zmianą. - ja już odpoczęłam sensei, twoja kolej. - nauczyciel podniósł się z uśmiechem i wszedł do namiotu. - ja popilnuję obejścia. usiadłam przed ogniskiem i westchnęłam. do rana sensei spał, a ja nie wyczułam nic nadzwyczajnego.
sensei wstał o świcie, przeciągnął się zebrał obóz i poszliśmy, bądź pobiegliśmy dalej. po kilku godzinach dotarliśmy w miejsce nad strumieniem. widziałam kilka tych stworzeń.
- idziesz tam sama. smok złapie z tobą kontakt wzrokowy, wyrwie się i będzie chciał cie zabić, znaczy się chce być została jego jeźdźcem, czy może raczej, Smoczym. sensei wypchnął mnie do przodu.
przeszłam zostawiając całą broń na ziemi. zdziwiło go moje działanie, ale nie zrobił z tym nic.
znalazł mnie smok, lung najpewniej, długi, pazurzaste łapy. praktycznie biały z wypustkami z tyłu głowy które wyglądały jak koralowce w odcieniach szarej zieleni. spojrzał mi w oczy, skinął łbem i rzucił się na mnie.
obeszłam go, wyskoczyłam i po jego ogonie wdrapałam się na jego grzbiet. zacisnęłam na nim nogi, poderwał się do góry pędem. jak z procy wystrzelony. wyrobił beczkę, ale nie dałam się zrzucić.
wylądował już spokojny, dał się pogładzić po pysku. - jesteśmy związani, co ? - uśmiechnęłam się patrząc bestyjce w oczy. - zostaniesz tu, nie ? - skinął głową. - do zobaczenia. zwierzę pokiwało głową na znak pożegnania.
sensei patrzył na to zaskoczony, a myślałam, że Japończyków mało co zaskoczy.
zabrał mnie bez słowa do chatki, podał herbatę i śniadanie. miał mięso, dzięki Salazarze, myślałam, że będę zmuszona żywić się krwią królików.
nie odzywał się. cicho zjedliśmy śniadanie, wskazał mi pokój, obwieścił, że jutro od rana jestem tam gdzie są smoki i trenuję kontrolę lotu stworzenia. nie zostało mi nic jak pogodzić się z planem treningów od świtu do zmierzchu, ale mi to pasowało. dawno nie trenowałam.
zasnęłam równie szybko co w namiocie. obudził mnie następnego dnia przed świtem.
byłam szczęśliwa. umyłam się, ogarnęłam, wyszłam na śniadanie, zjadłam i hajda w las.
dotarliśmy do smoków równo ze świtem.
jednak wyczułam jeszcze dziesiątkę innych ludzi.
sensei nakazał mi iść do przodu, do smoka więc poszłam i tym razem bez broni.
smok mi się spłoszył kiedy chciałam na niego wejść, poderwał się do góry, zaryczał i opadł ciężko.
pogładziłam go po pysku jak konia. - co jest malutki ? co czujesz ? - przecięłam językiem powietrze. - według mnie czysto maluchu, nie świruj. dzisiaj latamy. - dosiadłam go z trudem, ale nie chciał wylecieć. a byłam zdana na siebie, sensei jak sam stwierdził, muszę wyczuć go sama. - ej, co jest ? zeszłam żeby spojrzeć bestii w oczy. odwzajemnił wzrok, jakby się uspokoił. wyleciał posłusznie w górę,
przelatałam kilka godzin, kiedy zdecydowałam się na przerwę i wylądowałam smok zaryczał, wybiegł wężowo metry w przód, kilka osób go raniło. przywołam broń i zabiłam dwójkę, trójkę, dziesiątkę ludzi. ale schodzili się gromadami.
- wyjdź zza smoka a nic mu się nie stanie. zagrozili. zależało mi na bestyjce, szybko go spętali, a ja wyszłam.
jeden z nich chciał rzucić nóż, drugi strzelić srebrną kulą. smok wyszedł z więzów, oplótł ich, zgarnął nóż w połowę swojej długości, reszta rzuciła się próbując utrzymać go w miejscu, ale odepchnął się i spadł w dół obwieszony tymi bandziorami jak choinka bombkami.
zaryczał smutno, na pożegnanie. stałam na klifie licząc, że się wynurzy, ale nie. musieli go przedziurawić jak ser szwajcarski, bo w końcu odejść z tego świata zabitym przez smoka to banalne, ale odejść RAZEM ZE smokiem, to nie plama na honorze.
usiadłam, albo może raczej kucnęłam, i sypnęłam garść kamieni.
sensei patrzył na mnie smutnym wzrokiem. - nadal możesz utrzymywać więź ze smokami, ale nie tak wyjątkową jak z tym jednym. - pocieszył mnie. wielce cholera !. - chodź Naoto. szkolenie zakończę, jeśli dosiądziesz jednego ze smoków i nie zrzuci cię przy beczce. - wykonałam polecenie. wybrałam sobie smoka, wsiadłam. potulnie ruszył, wzleciał, wykonał nie jedną a pięć beczek zakończonych ósemką. - jesteś Smoczą Naoto. - podał mi rękę. - do zobaczenia.
nagle stałam na brukowanej uliczce miasteczka gdzie mieszkał Draco.
w dłoni ściskałam łuskę mojego smoka zawieszoną na długim rzemyku. wtopiłam ją do obroży ze skóry bazyliszka. jako amulet.
przykryłam się płaszczem, zaczęło padać. podeszłam ze wszystkimi tobołami pod drzwi Dworu.
- kto tam ? - spytała dość opryskliwie Bellatrix przez bramę. nie widziałam jej jedynie słyszałam głos. po sekundzie się pojawiła przy drzwiach - tak szybko Ignis ?
- tak. - potwierdziłam krótko. pojawił się za ciotką Draco, gdy kobieta otworzyła bramę on mnie przytulił, podniósł i okręcił, postawił i zabrał bagaż. - ej, dam sobie radę.
- jesteś tu gościem Igni. - pogładził mnie po policzku. - będziesz odpowiednio traktowana.
- już jestem słonko, a teraz bądź tak miły i oddaj mi moje bagaże. - nie oddał. - dobra, będziesz czegoś chciał. udałam obrażenie, ale tylko mnie pogładził po boku i zaprowadził do mojego pokoju. za ścianą miałam jego sypialnię, kwestia spania jasna, tak jak w zeszłoroczne wakacje.
Narcyza naszykowała obiad, oczywiście przywitała mnie serdecznie, to samo zrobił i Lucjusz, oraz oficjalnie Bellatrix i Draco.
wszyscy dorośli wypytywali nas o pobyt u Rady a mnie o trening na smokach. nie miałam przed tą rodziną tajemnic, powiedziałam im jasno i klarownie co się stało. wszyscy żałowali straty smoka, ale pocieszał ich fakt, że mi nic nie jest.
ale mniejsza, obiad był przepyszny, podziękowałam Narcyzie za trud jaki sobie zadała i za ich pozwoleniem poszłam do siebie na górę.
położyłam się, na łóżku Draco, żeby zasnąć. nawet mi się udało.
przeniósł mnie delikatnie do mojego pokoju. nie chciało mi się go szarpać za rękaw żeby został. musiałam odespać. ale Draco był tak uprzejmy, żeby pójść zdjąć koszulę i wrócić. przytulił mnie do siebie. no i tak można spać.
zamruczałam i zostałam jeszcze otulona kocem.
obudził mnie następnego dnia rano.
poinformował mnie życzliwie, że jutro bankiet.
oczywiście wypakował mi rzeczy do szafy, podał pod nos śniadanie na tacy, nawet zabronił mi z łóżka wychodzić. stwierdził, że po całym treningu, mam jeden dzień kompletnie wolny, że mogę schodzić na dół tylko na posiłki jeśli najdzie mnie ochota na tak wielkiego lenia.
ale mój leń ograniczył się do przespania śniadania, potem zwlokłam się z łóżka na prysznic i chciałam wyjść na miasto, ale nadal lało jak z cebra, więc musiałam iść z powrotem na górę. znowu poszłam spać. tak, perfumy Draco bardzo dobrze działały w roli chloroformu, przynajmniej w moim przypadku. potem zeszłam na obiad, znowu co tknęłam klamki to zaczęło lać. poszłam spać ponownie. na kolacji dotknęłam drzwi, nic, ale Narcyza i Lucjusz stwierdzili, że lepiej tu nie wychodzić, bo jak się zgubię trafią się chętni na kradzieże.
tak więc i w tym, kolejnym przypadku tego dnia, poszłam spać.
tak, to zaiste przespany dzień.
obudził mnie, ku mojemu zaskoczeniu, kilka godzin przed bankietem. tłumaczył się, że nie chciał mnie budzić, żebym była jak najbardziej wypoczęta na wieczór. zjadłam w przelocie śniadanie i miałam tyle czasu, żeby znaleźć ubrania, zabrać ze sobą do łazienki, ogarnąć się, przebrać, wymalować i wyjść.
Draco czekał na mnie w garniturze, wziął mnie pod swoje ramię i zabrał do Ministerstwa.
szłam obok Dracona dumnie i pewnie, w sukni od niego otulona
płaszczem Rady. wypadało go zabrać, o tytule magicznym już dawno wiedzieli.
przeszliśmy wieczorem na Salę, Draco ze mną pod rękę, a
Narcyza z Lucjuszem szli przed nami. za nami, Bellatrix i Rupert też udawali dobraną, szczęśliwą parę. w teorii, szli chłodno obok siebie, widać było przy bliższym kontakcie, że nie
żywią do siebie uczuć małżeńskich.
usiedliśmy przy stole. jako, że Ministerstwo uchodziło za
„światowe” były różne wykwintne potrawy. wśród gości wychwyciłam senseia
Tsenga, który w tym roku pokazał mi jak dosiadać smoki, obok jego osoby stało
sushi i sake. alkohol mnie nie interesował, ale jedzenie już tak.
zauważył mnie
i podniósł kieliszeczek wódki ryżowej, ja odpowiedziałam mu odrobinką wina z
sokiem wiśniowym. posłał mi sushi na podstawce w kształcie kwiatu lotosu,
oczywiście z Ziemi.
- arigatou gozaimasu sensei Tseng. skłoniłam głowę w stronę Japończyka.
- doitoshimashite Naoto. Odpowiedział tak samo.
nałożyłam odrobinę ( kilka maków i futomaków ) i odesłałam
sushi, tym razem jako przesyłka na grzbiecie lunga chińskiego. skamienił go i schował do kieszeni marynarki.
Draco patrzył akurat w inną stronę, ale wymianę języka
słyszał. nie był zaskoczony zbytnio tym, że powiedziałam do byłego nauczyciela
po japońsku.
Położył mi dłoń na ramieniu. – ja idę sprawdzić jak wygląda
sala balowa. zaklep mi to miejsce. pocałował mnie w policzek i wyszedł.
oczywiście bardziej mnie próbowano KOMPLETNIE odciągać od
stołu, niż zajmować jego miejsce, ale trudno, taki szczegół. no ale to jego wina, nie moja. sława
kosztuje, niestety.
odgoniłam wszystkich amatorów, ale wrócili po minucie jak
szarańcza. Draco podszedł w końcu łaskawie do stołu i pocałował mnie w
policzek. – no skarbie, widzę, że jeszcze nie wyszłaś na parkiet. – rzucił
jakby WCALE nie PLANOWAŁ mnie zostawić na ich pastwę. zniknęli kiedy tylko
zobaczyli, że całuje mnie w policzek. – wielu się pchało ?
- od cholery. – potwierdziłam i odetchnęłam z ulgą. – mam
cholernie mocną ochotę wyjść potańczyć.
- w sumie już są gotowi, a jak widzisz przy stole są tylko
ci co mają jakieś interesy, albo są za leniwi by tańczyć. bo poczęstunek teraz
to wstęp do wstępu. po toastach dopiero zacznie się tu wszystko oficjalnie i
wtedy też większość będzie podbijała targi z innymi. wtedy radziłbym iść na
parkiet. a teraz – spojrzał mi w oczy – może porozmawiamy Księżniczko?
- o czym ? – odpowiedziałam patrząc mu z lekkim uśmiechem w
tęczówki. – co ?
podał mi różę. oczywiście wplotła się w ramię. –
zapomniałem, przepraszam za nietakt. – pogładził mnie po skórze, przez płatki
kwiatów. – możesz je że tak powiem, wyjąć ?
- owszem. – zaśmiałam się. – ale najpierw musisz mi obiecać,
że dasz mi miesiąc odpoczynku zanim dostanę kolejne kwiaty. rozumiesz, skóra
musi odpocząć, a ja będę wyjmować kolce …
- obiecuję. – pocałował mnie w dłoń. och jak zawsze
uwodzicielski. – a teraz je wyjmij.
pozbyłam się kwiatów, opadły na stół i podłogę. razem ze
wszystkimi kolcami. Draco je zebrał w jeden wielki bukiet i wręczył mi do rąk. – miałeś nie dawać mi kwiatów …
- wypada chyba jakoś uczcić pominiętą wcześniej rocznicę. –
wypomniał mi. czemu niby mając genialną pamięć to o tym zawsze zapominam ? –
spokojnie mi nie musisz dawać kwiatów.
zaśmiałam się. – wiem. ale wiecznie mi to wypada. może
dlatego, że każdego dnia cieszę się, że mam w tobie oparcie. – położyłam głowę
na jego ramieniu. – pewnie z tego powodu nigdy nie pamiętam.
Draco widział, że ludzie się schodzą. Lucjusz powoli sączył
kolejny kieliszek wina, a cóż, bankiet to bankiet. niech wypije ale nie za
dużo, bo wedle informacji od Ślizgona jego ojciec był chwilowo czysty. ilość
kontrolowała Narcyza.
- no dobrze, pora na toast. – podniósł się Pius Thickens,
aktualnie Minister Magii. – za każdego znamienitego gościa na tym bankiecie. oraz za lepszą przyszłość. – wszyscy podbili toast.. – czy jest ktoś kto
chciałby wznieść swój własny toast ?
- ja panie Ministrze – podniosłam się z kieliszkiem. – cóż,
jednej z osób tu na Sali nie ma, jednak i tak chcę wznieść toast za dwóch
naj… poczułam uderzenie. opadłam na
rękach na czysty obrus. bolały mnie plecy. jak cholera. zacisnęłam palce. ale
nie zdołałam się już podnieść.
- nie powinnaś być z moim synem ! – usłyszałam przez mgłę
głos Lucjusza. Coś dzwoniło mi w uszach. – zasługuje na więcej. – kątem oka w
moim srebrnym talerzu widziałam, że Śmierciożerca się zatacza. a w ręce miał
potłuczoną butelkę. – zapewne zdradzasz go z tym – wskazał na Blaise’a który
stał w tle. – no dalej uświadom mojego syna !
Narcyza zabrała męża poza salę, najpewniej do Dworu.
Draco stał, złapany za nadgarstek. krew sobie spływała po
jego dłoni w dół. musiał chcieć zatrzymać ojca. poza tym płonął wstydem za
niego.
- niech ktoś wyjmie ze mnie to szkło. wymamrotałam.
* Draco *
widziałem ojca, próbowałem go zatrzymać, ale na mnie rozbił
kieliszek.
w sumie nie wiadomo za co Igni chciała wznieść toast, za
dwóch najlepszych czy najgorszych,
najbardziej kochanych czy najbardziej znienawidzonych, najmilszych czy
najbardziej chamskich. ze słowem naj
można połączyć wszystko.
wymamrotała prośbę o szkło. jednak powoli się podniosła. –
przepraszam za to zaćmienie. – uśmiechnęła się przepraszająco do zebranych. –
chciałam wznieść toast za dwóch najbardziej kochanych chłopaków jakich
spotkałam w życiu. jednym z nich jest mój brat, Harry Potter, którego nie ma tu
na Sali, a drugim jest Draco Malfoy. – spojrzała na mnie czule. – kocham
cię. wyszeptała.
no Rita będzie miała używanie na dzisiejszym bankiecie. nie ma co.
Igni złapała mnie za dłoń. – wiesz co chcę zrobić. –
sięgnęła ręką do tyłu, z grymasem bólu wyjęła z siebie jeden odłamek i rozcięła
usta. pocałowała mój nadgarstek, który momentalnie wyrzucił odłamki szkła i
zaczął się zrastać. – zabierz mnie stąd. proszę. wymamrotała i zemdlała.
rozciąłem suknię na jej plecach tak by kończyła się poniżej
linii skrzydeł. większość odłamków wyszła razem z materiałem. ale kilka utkwiło
głęboko w jej ciele. widziałem jak krew która wypływa najpierw jest czerwona a
potem, przy kontakcie z jej skórą robi się czarna i smolista.
- Zgredku ! - pojawił
się. zaparło mu dech widząc plecy Ignis w takim stanie. – zabierz ją do Dworu,
do mojej sypialni. i przygotuj na szafce nocnej pęsetę i – przecież Igni nie
rozstawała się ze starą zapalniczką, prezentem od Spade’a ! – i wyjmij z jej
buta zapalniczkę. – skrzat zrobił to o co prosiłem i zabrał nas do domu. mama próbowała posadzić w salonie na kanapie
ojca. odwróciłem wzrok, wiedziałem, że
powinienem jej pomóc, ale Igni miała gorszy problem. jej krew barwiła się na czarno tylko wtedy
gdy było naprawdę źle. – no już. –
położyłem ją na brzuchu. odetchnęła spokojniej, ale nadal słyszałem ból w jej
oddechu. – Igni …
- jeden utkwił w podstawie skrzydła. – wymamrotała przez
zęby. – drugi rozciął mięsień i też się wbił. reszta to płotki – kolejny zbolały
oddech. – wyjdą same.
znalazłem te zguby. – Igni muszę rozciąć.
- rób co chcesz, mnie obchodzi żeby przestało mnie to
napieprzać gorzej niż wkurwiony Spade w perkusję. wysyczała.
wziąłem nóż, również z jej buta i naciąłem skórę. odłamek numer jeden, który utkwił w mięśniu
widziałem jedynie jego niewielki czubek. sięgnąłem po pęsetę i przymierzyłem się. złapię go, ale czy się po
drodze nie rozwali ?
- Igni, mam jeden. wyciągam go na trzy. ale licz.
- raz, - złapałem go, starałem się to zrobić jak
najdelikatniej. – dwa. – pociągnąłem go o milimetr w górę, syknęła z bólu. –
trzy ! – wyszedł jak przez masło. krew w tamtym miejscu zaczęła robić się
czerwona. a ja patrząc na szkło zdębiałem. jak można było coś takiego wbić Igni
w mięśnie ?! wpuściłem tam ognik z jej
prezentu. odetchnęła czując swój żywioł czyszczący i zasklepiający ranę. –
jeszcze tamten. wysyczała.
rozciąłem i tam skórę. widziałem go jeszcze mniej. – na
cztery ?
- chuj mnie to obchodzi na ile. – wymamrotała. – jeden. –
delikatnie go złapałem, ale się ześliznął. drasnąłem Ignis po mięśniu. – dwa –
złapałem go. – trzy. – wyciągnąłem go odrobinę, dla pewniejszego uchwytu. – i
cztery. – wyszedł ciężko, po minucie powolnego ciągnięcia go w górę, ale
wyszedł. Igni opadła zmęczona, była cała spięta. znowu wpuściłem do rany
iskierkę. to musiało zadziałać, z ran też poszedł Ogień, złączył się z dwoma
iskrami i zaczął pozbywać się reszty szkła. – wtapia go w pióra. –
wytłumaczyła. – będą mocniejsze. jest tam już srebro i stal, oraz jady, a teraz
dojdzie jeszcze szkło. – z dołu usłyszałem krzyk ojca. Czarny Pan odpłacał się
za poranienie córki. – idź na dół. odwiedź mojego ojca, powiedz, że pragnę mu
przypomnieć moje słowa. odgoniła mnie.
z nożem na gardle zszedłem na dół. owszem kochałem tatę, ale
się staczał. a kara mu się należała, jak nie ja bym ją wymierzył to właśnie
ojciec Igni. – Panie … zacząłem.
- wiem z czym przysyła cię moja córka. – spojrzał na moje
dłonie. całe w krwi. – masz smykałkę do Uzdrowcielstwa, mało kto by wyciągał z
niej szkło w tak dobry sposób. –
pochwalił mnie ? tak. pochwalił mnie. za to na ojcu stosował Curcio. mama
patrzyła na to z bólem ukrywanym za spokojem. – jak się czuje Ignis ?
- chyba lepiej Panie – podszedłem bliżej. – czy … czy możesz
Panie …
- myślę, że już pojąłeś swój błąd i pyszałkowatość Lucjuszu.
– rzucił do mojego ojca wygórowanie, on jedynie zebrał się na klęczki z
podłogi. – Draco czy zgadzasz się z opinią wygłoszoną na bankiecie przez
swojego ojca ?
- Ignis to najlepsze co mnie mogło spotkać, Panie –
odpowiedziałem pewnie. popatrzył mi w oczy. nie odwróciłem wzroku, mówiłem
prawdę. – jeśli mogę Panie to pójdę do Ignis.
uśmiechnął się, chociaż to był raczej grymas. – z chęcią odwiedzę córkę. prowadź. – poszedłem
do siebie a On za mną. – Ignis, - zmienił twarz, podszedł do mojego łóżka,
teraz ubrudzonego krwią, i spojrzał troskliwie na nią. – córciu …
niby nie po raz pierwszy słyszałem to zdrobnienie, ale
myślałem że używa tego tylko wśród Śmierciożerców.
- tato – Igni odetchnęła. – przepraszam, że się nie
podniosę, ale lekko mnie zamroczyło od tego … chciała się tłumaczyć.
On tylko wziął jej dłoń. – odpoczywaj córciu. – ON POTRAFI
BYĆ MIŁY !? – mam nadzieję, że po tej drobnej operacji Dracon dobrze się tobą
zajmie. – spojrzał na mnie. – prawda ?
Igni się zaśmiała. – on już dobrze się mną zajmuje tato. –
wskazała na szafkę gdzie leżało to szkło. – wyjął to cholerstwo, pomógł mi
zabliźnić rany, no i jest tu ze mną. – spojrzała na mnie czule. – nie potrzeba
mi więcej. – zaprosiła mnie wzrokiem obok swojego ojca. niepewnie podszedłem
krok bliżej. – Draci nie bój się, nic ci się nie stanie. – usiadłem na brzegu
łóżka. wyciągnęła ku mnie drugą dłoń. przyjąłem ją i gładziłem. – tato … -
próbowała podnieść się na rękach, ale opadła. pomogłem jej usiąść, oczywiście
oparła się o mnie całym ciężarem. – czemu znęcałeś się nad Lucjuszem ?
- bo nie zostawię tego, że cię tak potraktował bez echa.
- ale tato … mówiłam ci, a ty się zgodziłeś, że przejmuję na
siebie wszystkie kary za ich niesubordynację.
- ale TEGO nie mogłem odpuścić. – uparł się. – zrozumiesz
córciu dopiero jak doczekasz się własnego dziecka. – pogłaskał ją po głowie !?
nie no ja chyba mam omamy, Czarny Pan miłym i kochającym ojcem.! – zdziwiony Draconie
? – rozczytał mnie. ale był rozbawiony. – wbrew pozorom mam uczucia. – fuknął. ale Igni popatrzyła na niego miło. – no cóż córciu ja mam jeszcze kilka spraw,
trzeba sprostować sprawę z bankietu z Piusem, oraz powiedzieć Ricie co ma
napisać. – pocałował ją w czoło. – do zobaczenia.
- cześć tato. - pożegnała go słabo. a ja patrzyłem jak Czarny Pan się deportuje
jak kołek. – och czemu on choć raz nie zostawi spraw w spokoju. – westchnęła
opierając się na mnie bardziej. – wiesz na co mam ochotę Draco ? – zbliżyłem
się. – nie, bo jeszcze zemdleję. – zażartowała. – mam ochotę na coś słodkiego.
- na co moja Księżniczka ma ochotę ?
- na tiramisu. – spojrzała na mnie lekko speszona. – mógłbyś
? masz bardzo dobre wyczucie co do słodyczy. proszę.
pocałowałem ją w policzek. – powiem mamie, ona robi
najlepsze.
- podziękuj jej od razu za fatygę. – odpowiedziała
materializując drobne pudełko. – to za te problemy, oraz za to, że zgodziła się
mnie przyjąć. – przekazała mi je. – nie otwieraj. to ma dotrzeć do Narcyzy. skarciła mnie lekko rozbawiona.
- dobrze skarbie. dotrze. – zapewniłem ją. zszedłem na dół. pomagała ojcu, obkładała go
lodem, opatrywała rany. – mamo … może pomóc ?
- co z Ignis ? dobrze się czuje ?
- tak, wszystko z nią w porządku. – zapewniłem. – prosiła,
żeby ci to przekazać. – podałem mamie na stół pudełko. ojciec syknął z bólu. –
mogę ?
- skoro dałeś sobie radę ze szkłem to poradź coś na drzazgi.
– odsunęła się. otworzyła pudełko i zamarła. – ale … ale ona jest pewna, że to
do mnie ?
- tak. – odpowiedziałem unieruchamiając ojca. – oddaj to
tato. – zabrałem mu z ręki kieliszek, ale dostałem wymierzony policzek. –
chcesz iść jutro normalnie do pracy ?
- bezczelny gówniarz. warknął.
do obelg kiedy był pijany było łatwo przywyknąć, jak
wytrzeźwiał oczywiście przepraszał, mówił że to ostatni raz.
ale nie zachowywał
się jak ojciec.
od czasu do czasu się mu
pomiesza w głowie i uderzy w twarz, czy laską po plecach jeśli chciało mu się
zabrać ukochane wino, ale i do tego szło
się przyzwyczaić.
czasami, właśnie w takiej chwili jak ta, zazdrościłem Igni
tego, że o nią ojciec, choć sadysta, to się troszczy jak o księżniczkę. że ją chwali, pociesza, że jeśli jest sekunda
czasu to z nią porozmawia.
a mój ? nic tylko po pracy wino, siąść w fotelu i
potem posłać Zgredka po kolejne kieliszki.
mamy też powoli nie szanował, nie wyzywał jej i nie bił
fakt, ale wysługiwał się nią. nie pamiętam kiedy ostatni raz powiedział jej coś
miłego, ba nie pamiętałem kiedy ostatnio się całowali, bo chyba w ostatnim czasie
i mama zaczynała wątpić czy go jeszcze kocha.
- o Draco – usłyszałem śpiewny głos na górze. zacisnąłem
ostatni bandaż. Igni powoli, bardzo
powoli, schodziła ze schodów. oparta o poręcz, ale szła. – tu jesteś skarbie,
tak jak podejrzewałam. – złapałem ją w talii przy ostatnim schodku. – dziękuję.
– pogładziła mnie po policzku. – wiesz, ode chciało mi się słodkości, ale jakąś
herbatą bym nie pogardziła. – bawiła się guzikiem koszuli. – byłbyś tak
uprzejmy ?
- jasne. – chciałem pomóc jej dojść do krzesła, ale
delikatnie odepchnęła moje ręce. – owocowa, czarna, zielona, czerwona, biała ?
- zielonej Książę, jeśli to nie problem. – uśmiechnęła się. postawiłem przed nią filiżankę. pocałowała mnie w policzek. – dziękuję.
coś mi tu nie pasowało. – Ignis, dobrałaś się do Eliksiru
Euforii, prawda ?
- może. – uśmiechała się dalej. – ale spokojnie, to tylko
kilka kropel, chciałam zapomnieć o bólu. – odetchnąłem i policzyłem do
dziesięciu. – a że pachniał twoimi perfumami i smakował wybitnie doskonale, to
inna sprawa. – wypiła łyk herbaty. przestała się uśmiechać. – widzisz,
przechodzi. umiem dawkować Euforię, a poza tym Draco, to zapominasz, że mało który
wywar działa na nas długoterminowo. – zobaczyła Lucjusza na sofie. wypiła
herbatę duszkiem, chciała się do niego odezwać, ale zasłoniłem jej widok. –
mru, a jak twoja ręka ?
- dobrze. nie ma śladu. – odpowiedziałem. – Igni …
- hm ?
- skoro miałaś siły, żeby tu zejść to może wrócimy na górę
?.
- Draco. mama ofuknęła mnie zaskoczona.
- no nie wiem, mówiłam ci, jak mnie teraz pocałujesz to nie
wiemy czy a)nie zemdleję, b)nie będzie przeskoku aury.
- Igni widzę, że chcesz – zbliżyłem się do niej. – nie
okłamiesz mnie.
- wiem, wiem. – zgodziła się. – ale krótko. wolę nie stracić
przytomności, to jest delikatnie mówiąc co najmniej niefajne przeżycie. –
pocałowałem ją. widać, jej tego
brakowało. tak jak chciała, krótko, ale pieszczotliwie. – mhmm … no i to jest
to do czego było mi tęskno.
mama patrzyła na nas szczęśliwa. pojawiła się ciotka z
mężem. upita. – siostrzyczko, my idziemy na górę. – oznajmiła rozbawiona. –
może niech Draco przenocuje gdzieś indziej dzisiaj. – popatrzyła kokieteryjnie
na wuja, który wziął ją na ręce. – no nie tak od razu. jeszcze zdemoralizujemy
Ignis.
A o mnie to zapomnieli.
- Draco, może ciocia ma rację, idźcie na noc do jakiegoś hotelu
…
- nie trzeba proszę pani. – wcięła się Igni. – mogę
przenocować Dracona u siebie.
mama wiedziała, że ma własne drobne mieszkanie na Camden,
ale niezbyt była pewna. – mamo, naprawdę będzie lepiej, kasa zostanie a …
- pieniądze nie grają roli Draco. – upomniała mnie
życzliwie. ona jedyna, oraz od czasu do czasu ciotka, strofowały mnie miło. oprócz Ignis oczywiście. – ale dobrze,
skoro wolisz na tą jedną noc iść do Ignis …
- NIE ZGADZAM SIĘ ! wrzasnął nadal pijany ojciec.
Igni pacnęła się w czoło. – mogę od niego odebrać upicie. –
zamknęła oczy jak ktoś kto czeka na razy. – przepraszam, że teraz dopiero o tym
pomyślałam.
- nic się nie stało. – mama uspokoiła ją miło. – zabierz od
niego ten alkohol, będzie lepiej.
Igni po prostu pstryknęła palcami a ojciec momentalnie
wytrzeźwiał.
- Ignis ja … ja przepraszam, nie wiem co we mnie wstąpiło …
zaczął się jąkać jak tylko ją zobaczył.
- pańskie przeprosiny na chwilę obecną są zbyteczne panie
Malfoy. – odparła spokojnie i dość zimno. – a to – spaliła winiarnię. alkohol
który się tam warzył trafił szlag. – chyba się panu już nie przyda. – stwierdziła
zimno, ojciec próbował oponować ale widział jej nieugięty wzrok. – prawda ?
- tak. – wymamrotał. – może będzie lepiej.
podała mi do ręki sakiewkę z pieniędzmi. – to wartość całego
wina które tam było oraz budynku i zaopatrzenia winiarni. – oddałem woreczek
mamie. – a teraz, Draco, skoro ma być tu głośno, a za kilka dni szkoła …
podałem jej rękę. – chodź. – zabrała mnie do siebie. – Igni
…
- sz. – przytuliła mnie. – nie wiem jak mam ci dziękować za
to cholerne szkło. – patrzyła uśmiechnięta. – albo wiesz, chyba wiem jak. –
pogładziła mnie po brzuchu. – podbijemy rachunek ?
- tak. – zgodziłem się. od razu zostałem położony na sofie i
pozbawiony koszuli. do tego czułem te genialne w wykonaniu pocałunki krążące po
brzuchu. Igni umiała je wykonać tak by były pieszczotliwe ale nie sugerowały
nic więcej. po prostu przyjemność. – starczy kiciu.
- mrru, jak uważasz, ja bym jeszcze cię dopieściła, ale
skoro mówisz stop, to kończę. – podniosła się. to w niej było najbardziej
zaskakujące, potrafiła nawet kiedy jej przerwałem zachowywać się dalej równie
miło. – ja idę na górę. przydałoby się spłukać ze skrzydeł to wszystko.
- jak nie zużywasz całej ciepłej wody będę szczęśliwy.
pacnęła mnie w nos. – arystokrato, bo cię wygonię za drzwi.
* Ignis *
przeszłam się myć. skóra wyrzuciła zbyteczne szkło, a skrzydła wywaliły zaschniętą krew.
och dzięki ci Draco za wyzbycie się tego szkła z moich piór. przypomnę ci o tym.
wymyłam głowę i wróciłam do niego w piżamie.
on czekał, gotowy do wejścia do łazienki.
- śniadanie ? spytałam krótko, pokiwał głową.
zrobiłam śniadanko, przyszedł na dół i zastał zastawiony
stół.
zjadł ze smakiem to co mu przygotowałam i zabrał mnie do
Dworu. czekał tam na mnie,
paradoksalnie, Severus.
* Snape *
- Ignis możemy zamienić słowo na osobności ?
- nie mam przed Draconem tajemnic, wuju. – jakby weszła mi
do umysłu. ^wiem z czym przychodzisz wuju, Dracona też chciałam tym związać,
rozmawiałam z nim o tym, zgodził się. ^
przekazała mi, a ja, lub też mój obraz skinął głową. – proszę, możemy
porozmawiać.
poszliśmy do altany w ogrodzie, choć może trafniejszym
określeniem był park.
nadal nie rozumiałem jak pensja Lucjusza nawet z
pieniędzmi z zadań Dracona jest w stanie pokryć to wszystko.
- mów wujku, w końcu po to nas tu poprosiłeś.
- wszystko jest z barierami ? – spytałem ostrożnie. nigdy
nie wiadomo. Ignis skinęła głową. – to dobrze.
- wiem o co chodzi. – wmieszał się Draco. – Ignis nie raz mi
tłumaczyła, tak jak ty mam barierę na tą część pamięci, której nawet On nie
przebije. – spojrzał na nią czule. – mam złożyć Wieczystą teraz czy potem ?
spytał. ale chyba pytanie kierował do Ignis.
- na umizgi będziesz miał jeszcze czas Draconie. –
upomniałem go. – najpierw to co trzeba, potem …
- to co można, wuju. wiemy. – odwróciła policzek blondyna. –
ty już się wystarczająco przymiliłeś. – skarciła go. – do rzeczy. – wróciła na
ziemię. – to nie byle jaka Wieczysta Przysięga Draco, znasz termin Pakt Trojga.
– zrobił wielkie oczy, mnie to nie zaskoczyło. Ignis mi o nim wspominała jak
tylko w moim gabinecie powiedziała o wiedzy Draco.
wiedział tyle ile ja, znał
tajemnicę kolekcjonowania horkruksów, poznał jej plany i strategie.
– więc. – ciągnęła Ignis, wyłożyła dłoń i biały nóż. – każde z nas jest gotowe do przyjęcia warunków ? –
skinąłem głową, Harry i ona to jedyna nadzieja, Draco myślał tak samo, za Ignis
skoczyłby w ogień. – prawe ręce proszę. – każdy z nas naciął jej skórę dłoni,
potem ona i Dracon mi, a na końcu ja i Ignis jemu. złączyła nitkę Energii od
siebie, z nitką od Draco i nitką ode mnie, którą z trudem udało mi się
zmaterializować. wystarczyłaby jedna od tego który inicjował przysięgę, ale
trzy zapewniały trwałość i skrytość śladów jej złożenia. po krótkiej chwili bólu i niemocy wszystko
wróciło do normy. – Pakt podpisany, nić spleciona, teraz czas brnąć w
przysiędze. spojrzała na nas.
Draco pobladł patrząc w przód. Ignis rozejrzała się, przed
jego twarzą wisiała kobra królewska. Ślizgonka wysyczała coś, zabrała gada na ramię, oplotła jak sznur miażdżąc kobrze
żebra i uśmiercając ją. kły nadal dawały jad, wbiła go w swój przegub, potem w
mój, a na koniec w rękę Dracona.
- pierwsze jadowite stworzenie, które się pokaże odda
truciznę która przypieczętuje na dobre Przysięgę. wspomniałem uprzedzając Ignis.
- dziękuję wujku. – uśmiechnęła się. – Draco, czemu siedzisz
jak kołek ? po wszystkim. – spojrzała mu w oczy. – och, zapomniałam o twoim
wstręcie do gadów. – złośliwie pokazała mu prawdziwy język. – ale z tym gadem
to się całujesz. – wskazała na siebie. – Draco …
- Ignis, może ja już pójdę. mam parę ważnych spraw. –
podniosłem się. – niedługo szkoła. masz podręczniki, tak jak chciałaś, na
studia Uzdrowicielskie oraz te która przysłała mi Rada.
- dziękuję. – przytuliła mnie i sięgała do buta. jednak
oddaliłem jej rękę z sakiewką. – łożysz na moje książki. – wcisnęła mi ją do
ręki. – to równowartość podręczników.
- razy dwa. – wymruczałem niezadowolony. Ignis miała jedną
wadę, osobom bliskim i rodzinie wciskała nawet za takie błahostki jak
podręczniki dwa razy więcej niż naprawdę kosztowały. – nie jestem biedny.
- wiem wuju – przytuliła się. – ale to za te wszystkie lata
łożenia na moją edukację.
- i jeszcze będę na nią łożył. – odpowiedziałem. – a teraz
bądź tak dobra i zajmij się jego szokiem.
- wyżyje, widział jak z mojej ręki wychodził bazyliszek to
siedział potem dobę cicho, dopiero potem zaczął gadać. – zaśmiała się. – wiem,
że datę jak zawsze przegapiłam, ale – zakryła mi czymś oczy.
niedorzeczność. wiedziała, że nie lubię prezentów. poczułem jak wiesza mi coś na szyi. – to na
urodziny. – odsłoniła mi oczy. medalion był w kształcie księgi, otwierając go
na każdej stronie z metalu było włożone inne zdjęcie. najpierw ja, nie wiem kiedy,
bądź skąd wykradła tą fotografię, potem ona jako niemowlę z Lily, jej matka i
ojciec, a na koniec zlepek tych zdjęć w jedno niby rodzinne zdjęcie. – nie
gniewaj się. - Lily, słodka Lily. było
to zdjęcie gdzie trzymała Ignis na rękach. musiało być zrobione niedługo przed
śmiercią. – byłam w Dolinie Godryka, znalazłam lekko nadpalone zdjęcia,
wróciłam je do poprzedniego stanu i pomniejszyłam. – wskazała na fotografię. –
nie znałam tej kobiety a chciała mnie wybronić. – uśmiechnęła się i westchnęła.
– podoba ci się ?
przytuliłem ją. – nie odbierz tego źle. Jesteś podobna
zarówno do niej jak i do matki.
- wiem, że za nią tęsknisz. – zapewniła mnie. – Siostra nie
chce jej wrócić do życia, przynajmniej na razie, ale obiecała mi, że pozwoli mi
ją zobaczyć i z nią porozmawiać niedługo. – powiedziała cicho. – oczywiście
zapraszam cię do tego. żebyś mógł ją pożegnać. to druga część prezentu.
- Ignis jesteś naprawdę do niej podobna. – powstrzymałem się
od emocji, ale moja chrześnica i tak wiedziała co to dla mnie znaczy. – ja was
już zostawiam. do zobaczenia.
- do zobaczenia wujku. pożegnała mnie.
pożegnać Lily, zapewnić o ochronie Harry’ego, na powiedzenie
jej tego co do niej czułem i czuję się nie zdobędę, POŻEGNAĆ Lily …
* Draco *
Udawałem szok. Ignis dała Snape’owi prezent urodzinowy, z
którego wyraźnie się ucieszył. ale nie to mnie zdziwiło, najbardziej byłem
zaskoczony, że i Snape siedzi w tym co Ignis.
jednak szok się przydał, Igni usiadła mi na kolanach,
gładziła mnie delikatnie po policzku.
- Draco, co jest ? – spojrzała mi czule w oczy. – Draco …
- wszystko okej Igni. – zapewniłem ją cicho. – ale ten wąż …
- och zapomnij o tej kobrze, bo zobaczysz, zacznę się
zmieniać w czarną mambę. – zagroziła mi żartem i się przytuliła. – wiedziałam,
że udajesz. – szepnęła mi na ucho. – a teraz bądź tak miły i daj mi buziaka.
dostała to czego chciała.
* Ignis *
po buziaku Draci zabrał mnie do domu na obiad. oczywiście Narcyza dziękowała za prezent, Lucjusz nadal się kajał, a Bellatrix jak i Rupert siedzieli z niewyraźnymi minami. kac ich dopadł po wczorajszej popijawie.
w sumie i dobrze. pili jak smoki, im kaca nie miałam zamiaru zabierać.
po zjedzonym obiedzie, mój gospodarz zabrał mnie na spacer po miasteczku.
oczywiście zapewnił o tym, że powtórzymy na tych wakacjach jeszcze kolację tylko dla nas.
och żyć nie umierać, takie wakacje.
reszta tego cudownego czasu minęła mi we Dworze, pod czułym okiem Dracona, który pilnował, żeby plecy nie dostały takiego ciosu ponownie. ale Lucjusz nie pił.
chwilowo.
Kastiel zapewnił mnie, że dostanę bardzo dobry prezent na urodziny w ramach rekompensaty za to, że na wokal wkroczył ponownie Lysander.
ale nie przeszkadzało mi to, nawet dobrze, nie musiałam tak wyjeżdżać i go ranić.
Draco zabrał mnie na Kings' Cross. witamy ponowny rok szkolny. ostatni, najważniejszy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz